କୂର୍ମ ପୁରାଣ

ନାରାୟଣଂ ନମସ୍କୃତ୍ୟ ନରଂ ଚୈବ ନରୋତ୍ତମଂ

।

ଦେବୀଂ ସରସ୍ୱତୀଂ ବ୍ୟାସଂ ତତୋଜୟ ମୂଦୀରୟେତ୍

।।

ଅହଂ ହରେ ତବ ପାଦୈକମୂଳ ଦାସାନୁଦାସେ ଭବିତାସି ଭୂୟଃ

।

ମନଃ ସ୍ମରେତାସୁପତେ ଗୁଣାଂସ୍ତେ ଗୃଣୀତ ବାକ୍‌କର୍ମ କରୋତୁ କାୟଃ

।।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଅନାଦି କାରଣ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ କୂର୍ମ ଅବତାର

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ କରୁଣାସାଗର

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ନରନାରାୟଣ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ପୁରୁଷ ପୁରାଣ

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଦୀନଜନବନ୍ଧୁ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଯଦୁବଂଶ ଇନ୍ଦୁ

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ଇକ୍ଷ୍ୱାକୁ ନନ୍ଦନ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ଦେବ ରାବଣ ନିଧନ

।

ମୋଠାରେ କରୁଣା କର କରୁଣା ବାରିଧି

ଏ ପୁରାଣ ଲେଖିବାକୁ ଦିଅ ସଦବୁଦ୍ଧି

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ମାଗୋ ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ମାଗୋ ଦିଅ ସଦଗତି

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ମାଗୋ ବ୍ରହ୍ମାର ନନ୍ଦିନୀ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ମାଗୋ ଜଗତଜନନୀ

।

କୃପା କଲେ ଲେଖିବି ମୁଁ ଏ କୂର୍ମ ପୁରାଣ

ଏଣୁ ପଶିଲି ତୋହର ଚରଣେ ଶରଣ

।

କଣ୍ଠେ ବସି ପଦ ମୋତେ କହିଦିଅ ମାତ

କର୍ଣ୍ଣେ ଶୁଣି ଅର୍ଥ କଲେ ଲାଗିବ ଅମୃତ

।

ବ୍ୟାସ ମାରକଣ୍ତ ପରାଶର ଆଦି ଋଷି

ନଇମିଷ ଅରଣ୍ୟରେ ଯାଗ କଲେ ବସି

।

ଯାଗ ଶେଷେ ସଙ୍ଗ କଲେ ଋଷିମାନେ ତହିଁ

ସୁତନାମେ ଋଷି ତହିଁ ପୁରାଣ କହଇ

।

ସୂତଙ୍କ ଚାହିଁ ବୋଇଲେ ସର୍ବ ଋଷିଗଣ

ତୁମ୍ଭ ନାମ ଅଟଇ ଯେ ରୋମ ହରଷଣ

।

ତୁମେ ମହା ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଅଟ ଆହେ ସୁତ

ଇତିହାସ ପୁରାଣ ଯେ ଅଟଇ ବହୁତ

।

ତୁମ୍ଭେ ତାହା ଭଲରୂପେ ଜାଣିଅଛ ପୁଣି

ଋଷିଗଣ ଶିରୋମଣି ବ୍ୟାସ ମହାମୁନି

।

ତୁମ୍ଭେ ସେ ବ୍ୟାସଙ୍କୁ ସେବା କରିଛ ଅନେକ

ତେଣୁ ତୁମ୍ଭେ ବୋଲାଉଛ ସୂତ ପୌରାଣିକ

।

ବ୍ୟାସ ମୁନିଙ୍କର କଥାଯାକ ଶୁଣି ଶୁଣି

ଦେହର ରୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠେ ପୁଣି ପୁଣି

।

ତେଣୁ ରୋମହରଷଣ ବୋଇଲେଟି ତୋତେ

ତୁ ପୁଣି ଯାଇଁ ପଡ଼ିଲୁ ତାଙ୍କ ପାଦଗତେ

।

ସେ ବ୍ୟାସମୁନି ବୋଇଲେ ହୋଇ ସୁପ୍ରସନ୍ନ

ତୋ ଆଗେ କହିଲି ମୁହିଁ ଯେତେକ ପୁରାଣ

।

ବ୍ରହ୍ମଯଜ୍ଞ ଶେଷ ଅନ୍ତେ ନଇମିଷ ବନେ

ସଭାକରି ବସିଥିବେ ମହାଋଷିମାନେ

।

ପୁରାଣ କହିବାପାଇଁ ବୋଲିବେ ସେ ତୋତେ

ପୁରାଣସାର କହିବୁ ତାହାଙ୍କ ଅଗ୍ରତେ

।

ପୁରୁଷଉତ୍ତମ ତୁହି ହୁଅ ମୋର ବରେ

ପୁରାଣ ସଂହିତାମାନ ପଢ଼ି ଏ ସଂସାରେ

।

ଲୋକମାନଙ୍କୁ ତାରି ତୁ ଆପେ ଯିବୁ ତରି

ଏମନ୍ତ ବର ପାଇଛୁ ତୁ ହୋ ତପଚାରୀ

।

ଏ କାରଣେ ଆମ୍ଭେମାନେ କହୁଅଛୁ ତୋତେ

କୂର୍ମ ପୁରାଣ ବଖାଣ ଆମ୍ଭର ଅଗ୍ରତେ

।

ପୁରାଣସାର ତାହାକୁ ବୋଲିଛନ୍ତି ବ୍ୟାସ

ଏଠାରେ ତା ଆଦ୍ୟପ୍ରାନ୍ତ କର ହୋ ପ୍ରକାଶ

।

ମୁନିଙ୍କ ମୁଖରୁ ଏହା ଶୁଣି ସୂତମୁନି

ସତ୍ୟବତୀ ନନ୍ଦନକୁ ମନେ ମନେ ଗୁଣି

।

ପ୍ରଣାମ କରି ତାହାଙ୍କ ଚରଣ ତଳରେ

ପୁରାଣ ଆରମ୍ଭ କଲେ ବସି ଆସନରେ

।

ବୋଇଲେ ଯେ କୂର୍ମରୂପୀ ଜଗତକାରଣ

ସେ ହରି ଚରଣେ ମୁହିଁ ପଶୁଛି ଶରଣ

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ପୋଥିକି ଦେଲେ ସେ ଫିଟାଇ

ଖେଦାଏ ବାହାର କରି ବ୍ୟାସାସନେ ଥୋଇ

।

ବୋଲନ୍ତି ଏହି ପୁରାଣ କଥା ଯେ ଶୁଣିବ

ତାହାର ଦେହୁ ପାତକ ଛାଡ଼ି ପଳାଇବ

।

ମହାପାପୀ ଶୁଣିଲେ ତ ପାଇବ ମୁକତି

ଶ୍ରୋତା ବକତା ଏ ବେନି ସୁଖେ ତରିଯାନ୍ତି

।

ନାସ୍ତିକ ଜନ ଏ ସଭା ମଧ୍ୟରେ ତ ନାହିଁ

ଥିଲେ ନ କହି ଏ ପୋଥିଗୋଟା ଦେବି ଥୋଇ

।

ଗୁରୁଙ୍କର ମନା ତାହା ଲଙ୍ଘିବି କେମନ୍ତେ

କହିଛନ୍ତି ନ ପଢ଼ିବୁ ନାସ୍ତିକ ଅଗ୍ରତେ

।

ଯେହୁ ପୁଣି ଶ୍ରଦ୍ଧାବନ୍ତ ଶାନ୍ତଶୀଳ ଜନ

ଧର୍ମରେ ଯାହାର ସଦା ଥିବ ପୁଣି ମନ

।

ବ୍ରାହ୍ମଣ କ୍ଷତ୍ରିୟ ବୈଶ୍ୟଜାତି ହୋଇଥିବ

ତାହା ଆଗେ ଏ ପୁରାଣ ପୋଥି ଫିଟାଇବ

।

ନାରାୟଣ ଏ ପୁରାଣ କହିଛନ୍ତି ମୁଖେ

ନ୍ୟୁନ ଅଧିକ କଲେ ତୁ ପଡ଼ିବୁ ନରକେ

।

କେମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଲା କହିବୁ ତୁ ଆଗ

ବ୍ରହ୍ମା କେମନ୍ତେ ହୋଇଲେ ବେଦରେ ପାରଗ

।

ମନରୁ କେମନ୍ତ ଜାତ କଲେ ପୁତ୍ରଗଣ

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ନାମ କରିବୁ ବଖାଣ

।

ସେମାନେ କେମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି କଲେ ତା କହିବୁ

ତଦନ୍ତେ ରାଜବଂଶର କଥା ବଖାଣିବୁ

।

ମନ୍ୱନ୍ତର କଥାଯାକ କହିବୁ ବୁଝାଇ

ପୁରାଣ ଲକ୍ଷଣ ଜାଣ ଏହାକୁ ବୋଲଇ

।

ପ୍ରଥମେ ବ୍ରହ୍ମ ପୁରାଣ କରିବୁ ବଖାଣ

ତଦନ୍ତେ ପଦ୍ମପୁରାଣ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ

।

କହିବି ଶିବ ପୁରାଣ ଆଦ୍ୟ ପ୍ରାନ୍ତ କରି

ଭାଗବତ ପୁରାଣକୁ କହିବ ବିସ୍ତାରି

।

ଭବିଷ୍ୟ ପୁରାଣ ପୁଣି ନାରଦ ପୁରାଣ

ମାରକଣ୍ତ ପୁରାଣକୁ କରିବ ବଖାଣ

।

ଅଗ୍ନି ପୁରାଣ ତଦନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମ ବଇବର୍ତ୍ତ

ଲିଙ୍ଗ ପୁରାଣ କହିବ କରି ଆଦ୍ୟପ୍ରାନ୍ତ

।

ବରାହ ପୁରାଣ ସ୍କନ୍ଦ ପୁରାଣ ପଢ଼ିବ

ବାମନ ପୁରାଣ ପଢ଼ି ପୋଥି ବାନ୍ଧିଦେବ

।

ତଦନ୍ତେ କୂର୍ମ ପୁରାଣ କହିବ ବିସ୍ତାରି

ମତ୍ସ୍ୟ ପୁରାଣ ପଢ଼ିବ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି

।

ଗରୁଡ଼ ପୁରାଣ ବାୟୁ ପୁରାଣ ପଢ଼ିବ

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ପୁରାଣ ପଢ଼ି ପୋଥିକି ବାନ୍ଧିବ

।

ଏହି ଅଷ୍ଟାଦଶ ମହା ପୁରାଣ ଅଟଇ

ଏହି କ୍ରମରେ ପଢ଼ିଲେ ଫଳ ସିନା ପାଇ

।

ଏମନ୍ତ ଏ ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣକୁ ଶୁଣି

ଉପପୁରାଣମାନଙ୍କୁ କହିଛନ୍ତି ମୁନି

।

ତାହାଙ୍କର ନାମ ଏବେ କହୁଅଛି ଶୁଣ

ସନତକୁମାନ ଋଷି ବ୍ରହ୍ମା ପୁତ୍ର ଜାଣ

।

ଆଦିପୁରାଣ ବଖାଣି ଅଛନ୍ତିଟି ସେହି

ତଦଅନ୍ତେ ନରସିଂହ ପୁରାଣଟି ଯେହି

।

ସ୍କନ୍ଦପୁରାଣ ତଦନ୍ତେ କାର୍ତ୍ତିକେୟ କଲେ

ଶିବ ଧର୍ମ ପୁରାଣକୁ ନନ୍ଦୀ ବଖାଣିଲେ

।

ଦୁର୍ବାସା ଋଷି କଲେ ଯେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ପୁରାଣ

ନାରକାୟ ପୁରାଣେକ ହେଲା ତହୁଁ ଜାଣ

।

କପିଳ ନାମେ ପୁରାଣ ତହୁଁ ବାହାରିଲା

ବାମନ ନାମେ ପୁରାଣ ଶୁକ୍ର ବଖାଣିଲା

।

ତଦନ୍ତେ ହେଲା ପବିତ୍ର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ପୁରାଣ

ବରୁଣ ପୁରାଣ ତହୁଁ ହେଲା ପୁଣି ଜାଣ

।

କାଳିକା ପୁରାଣ ତହୁଁ ହେଲା ମୁନିଗଣେ

ବହୁଫଳ ମହେଶ୍ୱର ପୁରାଣ ଶ୍ରବଣେ

।

ଶାମ୍ବ ପୁରାଣ ନାମରେ ପୁରାଣେକ ହେଲା

ସୌର ପୁରାଣେକ ତହୁଁ ପୁଣି ବାହାରିଲା

।

ପରାଶର ପୁରାଣ ଯେ ତହୁଁ ହେଲା ଜାଣ

ମରୀଚି ପୁରାଣ ନାମେ ପୁରାଣ ବଖାଣ

।

ଭାର୍ଗବ ପୁରାଣ ନାମେ ପୁରାଣେକ ହେଲା

ଏମନ୍ତେ ଏ ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣ ହୋଇଲା

।

ଏହାକୁ ଉପ ପୁରାଣ କହନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ପବିତ୍ର କୂର୍ମ ପୁରାଣ ସାର ଏ ଜଗତେ

।

ସେହି ପୁରାଣ ଖଣ୍ତିକ କଲେ ଚାରିଖଣ୍ତ

ତାହା କହୁଅଛୁ ଶୁଣ ସର୍ବେ ହୋଇ ରୁଣ୍ତ

।

ଚାରିଖଣ୍ତ ଚଉବର୍ଗ ଫଳକୁ ଦିଅଇ

ଚାରି ବେଦରୁ ସେ ଚାରିଖଣ୍ତ ଉପୁଜଇ

।

ପ୍ରଥମ ବ୍ରହ୍ମ ସଂହିତା ଋକବେଦୁଁ ଜାତ

ତହିଁରେ ଯେ ଧର୍ମ କଥା ଅଛଇ ବହୁତ

।

ଷଢ଼ ସହସ୍ର ଶ୍ଲୋକରେ ହୋଇଛି ସେ ଗଢ଼ା

ଏଥିରୁ ଆଉ ଯେ କିଛି ଶ୍ଲୋକ ନାହିଁ ବଢ଼ା

।

ଦ୍ୱିତୀୟ ସେ ଭାଗବତୀ ସଂହିତା ଅଟଇ

ଯଜୁର୍ବେଦରୁ ସେ ଖଣ୍ତ ଜାଣ ଉପୁଜଇ

।

ଅର୍ଥ ଫଳହିଁ ବହୁତ ଦିଅଇ ସେ ଜାଣ

ତୃତୀୟ ଖଣ୍ତ ସଉରୀ ସଂହିତା ବଖାଣ

।

ସାମ ବେଦରୁ ସମ୍ଭୂତ ପବିତ୍ର ସେ ଗ୍ରନ୍ଥ

କାମନା ଫଳ ପୁଣି ସେ ଦିଅଇ ବହୁତ

।

ଚତୁର୍ଥ ଖଣ୍ତ ବୈଷ୍ଣବୀ ସଂହିତା ଅଟଇ

ଅଥର୍ବ ବେଦୁଁ ଉପୁଜି ମୋକ୍ଷକୁ ଦିଅଇ

।

ଦିବ୍ୟ ପୁଣ୍ୟ କଥାମାନ ଅଛଇ ତହିଁରେ

ବ୍ରହ୍ମକୁ ଦେଖି ପାରିବ ତହିଁ ମୁନିବରେ

।

ସ୍ୱର୍ଗ ପ୍ରତିସ୍ୱର୍ଗ ବଂଶ ମନ୍ୱନ୍ତର କଥା

ତହିଁରେ ଅଛି ଆବର ପୁରାଣ ବାରତା

।

ବ୍ୟାସ ଯେଉଁ ପୁରାଣକୁ କହିଛନ୍ତି ମୋତେ

ବିପ୍ର କଣ୍ଠମାଳା ବୋଲି ବିଦିତ ଜଗତେ

।

କହୁଅଛି ସେହି କୂର୍ମ ପୁରାଣକୁ ଶୁଣ

ବହୁତ କାଳର କଥା କରୁଛି ବଖାଣ

।

ଦେବତା ଦାନବ ପୂର୍ବେ ହୋଇ ଏକମେଳ

ଅମୃତ ପାଇ ମନ୍ଥିଲେ କ୍ଷୀର ସିନ୍ଧୁ ଜଳ

।

ମନ୍ଦର ଗିରି ପକାଇ କଲେ ତହିଁ ଖୁଆ

ବାସୁକିକି ରଜ୍ଜୁକରି ଧରି ହେଲେ ଠିଆ

।

ବୁଡ଼ନ୍ତେ ମନ୍ଦର ଗିରି ସମୁଦ୍ର ମଧ୍ୟରେ

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ସ୍ତୁତି କଲେ ସମସ୍ତେ କାତରେ

।

ଭାବଗ୍ରାହୀ ନାଥ ତହିଁ ହେଲେ କୂର୍ମରୂପ

ଟେକି ଧରିଲେ ଗିରିକି ଧରେ ଯେହ୍ନେ ଚାପ

।

ପୃଷ୍ଠେ ରହିଲା ମନ୍ଦର ନ ବୁଡ଼ିଲା ଯହୁଁ

କୁସୁମ ପ୍ରାୟ ମଣିଲେ ତାହା ମହାବାହୁ

।

ଦେବ ଦାନବେ ଦଉଡ଼ିଧରି ବୁଲାଇଲେ

ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ସମୁଦ୍ର ଜଳକୁ ମନ୍ଥିଲେ

।

କୂର୍ମରୂପେ ବିରାଜନ୍ତି ଜଳେ ନାରାୟଣ

ଦେଖି ନାରଦ ସହିତେ ମହାଋଷିଗଣ

।

ଆନନ୍ଦ ମନରେ କଲେ କରଯୋଡ଼ି ସ୍ତୁତି

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଉପୁଜିଲେ ଧରି ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପାଟରାଣୀ ସେହି ଠାକୁରାଣୀ

ଶ୍ରୀହରି ଧଇଲେ ଯାଇଁ ସେ ଦେବୀର ପାଣି

।

ସେହି ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଅପୂର୍ବ ଯେ କାନ୍ତି

ଦେଖି ମୋହିତ ହୋଇଲେ ଋଷିମୁନି ଯତି

।

ଦେବ ଦାନବ ଯେ ଦେବୀ ରୂପକୁ ଅନାଇ

ରହିଲେ ପିତୁଳାପରି ରଜ୍ଜୁ ଛାଡ଼ି ଦେଇ

।

ବହୁତ କ୍ଷଣ ଉତ୍ତାରୁ ବୋଇଲେ ହେ ହରି

ତୁମ୍ଭ ତ ଜଗତନାଥ କଉସ୍ତୁଭ ଧାରୀ

।

ଦେବାଧି ଦେବରାୟ ହେ ପ୍ରଭୁ ନାରାୟଣ

ବିଶାଳନୟନା ଏହି ଦେବୀ କିଏ ଜାଣ

।

ଯେବେ ଜାଣ ଆମ୍ଭ ଆଗେ କୁହ ତା ବିସ୍ତାରି

ଶୁଣି ଶ୍ରୀବତ୍ସଲାଞ୍ଚ୍ଥନା ପ୍ରଭୁ ଦଇତାରି

।

ବୋଇଲେ ଶୁଣ ନାରଦ ଆଦି ମୁନିବରେ

ଏହି ଯେ ଆଦି ଶକତି ବୋଲାଇ ସଂସାରେ

।

ଏହି ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମା ଅଟଇ ମୋହର

କିଛି ଭିନ୍ନା ଭିନ୍ନ ନାହିଁ ବ୍ରହ୍ମାର ଏହାର

।

ଏ ମୋହର ମାୟାଗୋଟି ଜାଣ ଭଲକରି

ଏହି ଚଉଦ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଅଛି ସିନା ଧରି

।

ଏହାର ଯେ ଆଦିଅନ୍ତ ନ ପାରିବ କହି

ଏହି ମହାମାୟାକୁ ମୁଁ ସଙ୍ଗତରେ ନେଇ

।

ଦେବ ଦାନବ ମାନର ସହିତ ଏ ଜୀବ

ଜଗତ ମଧ୍ୟେ ଅଛନ୍ତି ଜାଣ ଖର୍ବ ଖର୍ବ

।

ତାହାଙ୍କୁ ମୋହିତ କରି ସୃଜନ ପାଳଇ

ପୁଣି ଆପଣା ଶରୀର ନେଇ ସମ୍ଭାଳଇ

।

କେବଳ ଜ୍ଞାନୀଏ ପଡ଼ି ନ ପାରନ୍ତି ଫାନ୍ଦେ

ହର ମାୟା ସହିତରେ ବୃନ୍ଦାରକ ବୃନ୍ଦେ

।

ମୋହର ମାୟାରେ ପଡ଼ି ହେଉଥାନ୍ତି ଧନ୍ଦି

କେହି ଏହାକୁ ମୋହର ଶକ୍ତି ରୂପେ ବନ୍ଦି

।

କେହି ଏହାକୁ ମୋହର ପ୍ରକୃତି କହନ୍ତି

କେହି ଏହାକୁ ତ୍ରିଗୁଣ ବୋଲି ବଖାଣନ୍ତି

।

ପୂର୍ବକଳ୍ପେ ଏହି ଦେବୀ ମୋ ଶରୀରୁ ଜାତ

ଚାରି ଭୁଜ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ହସ୍ତ

।

କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣକୁ ନିନ୍ଦେ ଏହା କାନ୍ତି

ପଦ୍ମ ଆସନରେ ବସି ଏହି ରୂପବତୀ

।

ଦେବତା ପିତୃ ଦାନବ ମାନବ ଯେତେକ

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଅନେକ

।

ଜାତ କଲା କ୍ଷଣକରେ ଏ ମୋର କିଆରୀ

ଏହାର ମାୟାରୁ କେହି ନ ଯିବେ ଉବୁରି

।

ବାସୁଦେବ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଋଷି ମୁନିଗଣ

କହିଲେ ହେ ଶ୍ୱେତପଦ୍ମ ନେତ୍ର ନାରାୟଣ

।

କଳପାନ୍ତେ କି ହୋଇବ ତାହା ତୁମ୍ଭେ କହ

ଏହା କହି ଶ୍ରୀପୟରେ ଲଗାଇଲେ ଲୟ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ବିପ୍ର ଦେଇମନ

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ନାମେ ଥିଲେ ଏକଇ ରାଜନ

।

ପୂର୍ବ ଜନମରେ ହୋଇଥିଲା ନରପତି

ଦେବତାମାନଙ୍କଠାରେ କରଇ ଭକତି

।

ମହାଦେବ ଭକତ ସେ ଗୁଣବନ୍ତ ରାଜା

ଧର୍ମରେ ଯେ ପାଳୁଥାଇ ତାହାର ପରଜା

।

ମୋର କୂର୍ମରୂପ ଦେଖିସେହି ନୃପବର

ପଚାରିଲା ମୋତେ ଏହି ପୁରାଣ ଯେ ସାର

।

ମୋହର ମୁଖରୁ କରି ପୁରାଣ ଶ୍ରବଣ

ବୁଝିଲା ସେ ହର ବ୍ରହ୍ମା ଆଦି ଦେବଗଣ

।

ଋଷି ମୁନି ଆଦି ଯେତେ ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀ

ମୋହର ଶକତି ମଧ୍ୟେ ଦେଖି ନୃପମଣି

।

ଶରଣ ପଶିଲା ଆସି ମୋହର ଚରଣେ

ତାହାର ଭକତି ଦେଖି ହୋଇଲି ପ୍ରସନ୍ନେ

।

ଏ ଜନମ ଅନ୍ତେ ହେବୁ ତୁ ଯାଇ ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଏହି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ନାମ ରହିବଟି ଜାଣ

।

ନୃପତି ହୋଇ ପାଳିବୁ ଚରାଚର ମହୀ

ଜାତିସ୍ମର ହୋଇ ସବୁ ଜାଣିବୁରେ ତୁହି

।

ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ତୁହି ଅଟୁ ହୋ ରାଜନ

ଏଣୁ ମୁଁ ତୋତେ କହିଲି ଏ ଗୁପତ ଜ୍ଞାନ

।

ଏହା ତୁହି ପାଇ ଅନ୍ତେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ପାଇବୁ

ଅଂଶ ଅବତାରୀ ହୋଇ ପୃଥିବୀରେ ଥିବୁ

।

ବୈବସ୍ୱତ ମନ୍ୱନ୍ତରେ ହେବୁ ଯାଇଁ ଲୀନ

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ରାଜା ପାଇ ଆମ୍ଭଠାରୁ ଜ୍ଞାନ

।

କିଛିକାଳ ଅନ୍ତେ ରାଜା ସେ ଦେହ ଛାଡ଼ିଲା

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ପୃଥିବୀ ଧର୍ମରେ ପାଳିଲା

।

ଜାତିସ୍ମର ହୋଇ ଆମ୍ଭଠାରୁ ପାଇ ଜ୍ଞାନ

ଦେହ ଛାଡ଼ି କଲା ଶ୍ୱେତଦ୍ୱୀପକୁ ଗମନ

।

ବିଷ୍ଣୁ ଭକତଙ୍କ ପାଇଁ ଅଛି ଯେଉଁ ଭୋଗ

ତାହାପାଇଁ ପୁଣି ଆସି କଲା ରାଜ୍ୟଭୋଗ

।

ପରମବ୍ରହ୍ମରେ ଲୟ ରଖି ନୃପମଣି

ଆମ୍ଭ କୃପାରେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇଲା ସେ ପୁଣି

।

ବ୍ରତ ଉପବାସ ହୋମ ସନ୍ଧ୍ୟା ଆଦିକରି

ଆମ୍ଭ ଚରଣ ସେବାରେ ଦିନରାତି ସାରି

।

ଜପ ହୋମ ନମସ୍କାର ଯାହା କି କରଇ

ଲୟ ରଖି ମୋର ପାଦେ ତାହା ଅରପଇ

।

ମହାଦେବଙ୍କୁ ପୂଜଇ ବିପ୍ର ପ୍ରତିଦିନ

ଏହିରୂପେ ତାର ଦିନ ଯାଏ ଋଷିଗଣ

।

ଏକଦିନେ ବିଷ୍ଣୁ କଳା ଦେଖି ବିପ୍ରମଣି

ଚରଣେ ପ୍ରଣମିସ୍ତୁତି କଲା ଯୋଡ଼ି ପାଣି

।

ବୋଇଲା ତୁହି ବିଶାଳ ନୟନା ଗୋ କିଏ

ବିଷ୍ଣୁର ଚିହ୍ନ ବିରାଜୁଅଛି ତୋର କାୟେ

।

ସତକରି କହିବୁ ତୁ କପଟ ନ କରି

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ମନରେ ସୁମରି

।

ଅଳପ ଅଳପ ହସି ବୋଇଲେରେ ଦ୍ୱିଜ

ମୋର ଦରଶନ ପାଇ ସ୍ୱର୍ଗେ ଦେବରାଜ

।

ଜପତପ କରି ପୁଣି ନ ପାଇଲା ମୋତେ

ଆରେ ଦ୍ୱିଜ କହିବି ମୁଁ ତୋର ଅଗ୍ରତେ

।

ସୁରାସୁର ମୁନି ତପୀ ଅଛନ୍ତି ଯେତେକ

ମୋର ରୂପ ଦେଖିବାକୁ ନୁହନ୍ତି ତ ଶକ୍ୟ

।

ମୁହିଁ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୁହିଁ ମହାମାୟୀ ଜାଣ

ମୁହିଁ ବିଷ୍ଣୁର ଶକତି ଜଗତ କାରଣ

।

ବିଷ୍ଣୁର ମୋହର ଆତ୍ମା ଏକ ନୋହେ ଦୁଇ

ଜ୍ଞାନମାର୍ଗେ କର୍ମମାର୍ଗେ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ପୂଜଇ

।

ତାହାର ମୁଁ କିଛି କରି ନ ପାରଇ ଦ୍ୱିଜ

ଏଣୁ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗେ ଭଜ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପଙ୍କଜ

।

ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ ସେହି ଜଗତର ପତି

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ତାହାଙ୍କ ମୁଖୁ ସେ ନୃପତି

।

ଉଠି ପୁଣି ଦେବୀଙ୍କର ଚରଣେ ଲୋଟିଲା

ପୁଣି ଉଠି କରଯୋଡ଼ି ଏମନ୍ତ ବୋଇଲା

।

ଏହି ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ଆମ୍ଭେ ଜାଣିବା କେମନ୍ତେ

ତହିଁର ପଥ ଦେଖାଇ ଦିଅ ମାତା ମୋତେ

।

ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ବୋଇଲେ ହୋ ଶୁଣ ଦ୍ୱିଜବର

ଯେତେବେଳେ ଆସି ପ୍ରଭୁ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର

।

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ଗୁପତ ଜ୍ଞାନ ଦେବେ କହି

ତେତେବେଳେ ତୁ ଚିହ୍ନିବୁ ସିନା ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ଏମନ୍ତ କହି ଆଉଁଷି ଦେଇ ସେ ଦ୍ୱିଜକୁ

ଅନ୍ତର ହୋଇଗଲେ ସେ ଆପଣା ପୁରକୁ

।

ତହୁଁ ଦ୍ୱିଜବର ଯାଇ ସମାଧିରେ ବସ

ମନକୁ ମନ ଶ୍ରୀହରି ପୟରେ ନିବେଶି

।

ବିଷ୍ଣୁ ସେବାରେ ତାହାର ପୁଣି ଗଲା ଦିନ

ପ୍ରସନ୍ନେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ଆସି ଦେଲେ ଦରଶନ

।

କଟୀତଟେ ପୀତପଟ ଦିଶେ ଝଟଝଟ

କଉସ୍ତୁଭମଣିରେ ଯେ ଶୋହେ କଣ୍ଠତଟ

।

ଶ୍ରୀବତ୍ସ ବିପ୍ରର ପାଦଚିହ୍ନ ବିରାଜଇ

ଦେଖି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ରାଜା ପାତି ଜାନୁ ଦୁଇ

କରଯୋଡ଼ି ଆରମ୍ଭିଲା ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁର ସ୍ତୁତି

ଜୟ ଯଜ୍ଞେଶ୍ୱର ଜୟ ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

।

ଜୟ ତୁ ଜଗତନାଥ କମଳାର ପତି

ଜୟ ଅଚ୍ୟୁତ ଗୋବିନ୍ଦ ମାଧବ ଶ୍ରୀପତି

।

ଅନନ୍ତ କେଶବ କୃଷ୍ଣ ବିଷ୍ଣୁ ହୃଷୀକେଶ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ପୁରାଣ ପୁରୁଷ

।

ବିଶ୍ୱରୂପୀ ବିଶ୍ୱମୂର୍ତ୍ତି ହରି ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ପ୍ରଳୟର ଅଟୁ ତୁ କାରଣ

।

ଶକତି ଅନେକ ତୋର କେ ପାରିବ କହି

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ଦେବ ଦେବ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ଗୁଣମୟ ପୁରୁଷ ତୁ ଅକଳଙ୍କ ଦେହୀ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ଶଯ୍ୟା ତୋର ଅହି

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ବିଶ୍ୱରୂପ ଧାରୀ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ବାସୁଦେବ ହରି

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ବିଷ୍ଣୁ ବିଶ୍ୱଯୋନି

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ରପାଣି

।

ଆଦି ନାହିଁ ଅନ୍ତ ନାହିଁ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ତୋର

ଜ୍ଞାନୀ କେବଳ ଜାଣଇ ତୋର କଳେବର

।

ନମୋ ନମୋ ନିର୍ବିକାର ସଦାନନ୍ଦମୟ

ଭେଦାଭେଦ ନାହିଁ ତୋର ଅକଳିତ କାୟ

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଅନନ୍ତ ମୂରତି

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଲକ୍ଷ୍ମୀଦେବୀ ପତି

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ଉଦ୍ଧାର କରତା

ଜୀବର ପରମ ଗତି ପ୍ରଭୁ ପିତା ମାତା

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମ ପରମ ଈଶ୍ୱର

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ସ୍ୱାମୀ ଭବ ଭୟ ହର

।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲା ବିପ୍ରମଣି

ଆଉଁଷି ଦେଲେ ତାହାକୁ ପ୍ରଭୁ ଚକ୍ରପାଣି

।

ବିଷ୍ଣୁ କର ଲାଗିବାରୁ ହେଲା ମହାଜ୍ଞାନୀ

ଚରଣେ ପ୍ରଣମି ବିପ୍ର ସ୍ତୁତିକରେ ପୁଣି

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ପ୍ରଭୁ ପୁରୁଷ ଉତ୍ତମ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ବାସୁଦେବ ଠୁଳବ୍ରହ୍ମ

।

ଏଥର ମୁଁ କି କରିବି କହ ମୋତେ ହରି

କହିଲେ ଅଳପ ହସି ପ୍ରଭୁ ଦଇତ୍ୟାରି

।

ମୋହର ଅଭୟ ପାଦେ କର ତୁ ଭକତି

ଆହୋ ଦ୍ୱିଜବର ଯେବେ ପାଇବୁ ମୁକତି

।

ପରମ ତତ୍ତ୍ୱରେ ଲୟ ରଖ ରାତିଦିନ

ବିଭୁତି ଯୋଗରେ ଦ୍ୱିଜ ଦିଅ ତୁହି ମନ

।

କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ କାରଣ ତୁ ପାଇବୁ ନିୟତ

ଏହା ଶୁଣି ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ବୋଲଇ ଅଚ୍ୟୁତ

।

ପରମତତ୍ତ୍ୱ କାହାକୁ କହନ୍ତି ହେ ହରି

ବିଭୂତି ଯୋଗ କେମନ୍ତେ କହ ତା ବିସ୍ତାରି

।

ପ୍ରବୃତ୍ତିର ମାର୍ଗ ମୋତେ ଦିଅ ତୁ ବୁଝାଇ

କାର୍ଯ୍ୟ କାରଣ କାହାକୁ କହନ୍ତି ଗୋସାଇଁ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ତାହା ଶୁଣ ଦ୍ୱିଜବର

ପରମତତ୍ତ୍ୱ ମହିମା ଅଟେ ଅଗୋଚର

।

ଜ୍ୟୋତିରୂପେ ବିରାଜଇ ନାହିଁ ବର୍ଣ୍ଣ ଚିହ୍ନ

ସର୍ବଦା ଆନନ୍ଦମୟ ସେ ପରମବ୍ରହ୍ମ

।

ତାହାର ଯେ ଅଇଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ସେ ଜାଣ ବିଭୂତି

ସୃଷ୍ଟି କରିବା ତାହାର କାର୍ଯ୍ୟ ନରପତି

।

ଅକ୍ଷୟ ବ୍ରହ୍ମ ତହିଁରେ ଅଟଇ କାରଣ

ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ଲୟ ମୋର ପ୍ରବୃତ୍ତି ଯେ ଜାଣ

।

କର୍ମଯୋଗେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ତୁ ଭଜ ଦ୍ୱିଜବର

ଦ୍ୱିଜବୋଲେ କର୍ମଯୋଗ କହ ଚକ୍ରଧର

।

ଜ୍ଞାନଯୋଗ ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ଦିଅନ୍ତୁ ବୁଝାଇ

ସୃଷ୍ଟି କେମନ୍ତେ ହୋଇଲା କହିବୁ ଗୋସାଇଁ

।

ରହିଲା କେମନ୍ତ ପୁଣି ଗଲା କେଉଁପରି

ସୃଷ୍ଟି କେତେ ବଂଶ କେତେ କହିବୁ ବିସ୍ତାରି

।

କେତେ ମନନ୍ତ୍ୱର ତାର ପରିମାଣ କେତେ

ପୃଥିବୀର ଦୀର୍ଘପ୍ରତି କହିଦେବୁ ମୋତେ

।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଦି ଗ୍ରହ ଶୂନ୍ୟେ ରହିଲେ କିପରି

କେତେ ଦ୍ଵୀପ ପୃଥିବୀରେ ଅଛି ଚକ୍ରଧାରୀ

।

ଗିରି କେତେ ନଦୀ କେତେ କହ ପଦ୍ମନେତ୍ର

ନଦୀମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ କେ ଅଛି ପବିତ୍ର

।

ଦ୍ୱିଜବର କଥା ଶୁଣି କୂର୍ମରୂପୀ ହରି

ବିପ୍ର ଆଗରେ କହିଲେ ଗୋଟି ଗୋଟି କରି

।

ସେଠାରୁ ଅନ୍ତର ଯହୁଁ ହେଲେ ଭଗବାନ

ବିପ୍ର ବଇରାଗୀ ହୋଇ ସ୍ଥାପିଲା ଆସନ

।

ମୂଳ କମଳକୁ ଥାପି ଟେକିଲା ଉଜାଣି

ଅବନାମନ୍ତ୍ର ଜପିଲା ବସି ବିପ୍ରମଣି

।

ନ ଟଳିଲା ପାଦପାଣି ବଇରୀକି ମାରି

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମକୁ ହୃଦପଦ୍ମେ ଧରି

।

ଅଜ୍ଞାନକୁ ନାଶକରି ପାଇ ଜ୍ଞାନ ଜ୍ୟୋତି

ଦେଖିଲା ସେଠାରେ ବିଜେ ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

।

ଉତ୍ତରେ ଦେଖିଲା ଅଛି ମାନସରୋବର

ଅପୂର୍ବ ବିମାନ ତହିଁ ଦେଖେ ଦ୍ୱିଜବର

।

ଗଗନରୁ ଆସି ତହିଁ ହୋଇଅଛି ଉଦେ

ନାଚୁଛନ୍ତି ଅପସରାମାନେ ଯେ ଆନନ୍ଦେ

।

ଦେବତା ଗନ୍ଧର୍ବ ସିଦ୍ଧ ଚାରଣ ଅଛନ୍ତି

ସେହି ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ରକୁ ତହିଁ ଅନୁସରିଛନ୍ତି

।

ତହିଁର ଅଳପ ଦୂରେ ଅଛି ଏକ ଗିରି

କୋଟି କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟପ୍ରାୟ ତେଜକୁ ବିସ୍ତାରି

।

ପୁରୁଷେକ ବସିଅଛି ସେ ଗିରି ଉପରେ

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ତହିଁ ପରମ ମନ୍ତ୍ର ଜପକରେ

।

ତହିଁରୁ ଅପୂର୍ବ ଏକ ଜ୍ୟୋତି ବିକାଶିଲା

ତା ମଧ୍ୟରେ ଦ୍ୱିଜ ଠୁଳ ବ୍ରହ୍ମକୁ ଦେଖିଲା

।

ସୁନ୍ଦର ରୂପ ତାହାର ଚାରୋଟି ବଦନ

ଚାରିଦିଗେ ଚାରି ଶିଖା ଉଠେ ଘନ ଘନ

।

ପ୍ରଜ୍ଜ୍ୱଳିତ ଅଗ୍ନି ଶିଖା ଉଠିଲା ପରାୟ

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ସେ ରୂପ ଦେଖି ଲଗାଇଲା ଲୟ

।

ପରମ ପୁରୁଷ ତାକୁ କୋଳ କଲେ ଆସି

କୋଳ କରିବା ମାତ୍ରକେ ସେହି ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ଦେହୁଁ କୋଟିଏ ଜ୍ୟୋତି ବାହାରିଲା

ଆଦିତ୍ୟ ମଣ୍ତଳେ ଯାଇଁ ସେ ଜ୍ୟୋତି ଲାଗିଲା

।

ସେ ଜ୍ୟୋତିର ନାମ ଦେଲେ ଋକ୍ ଯଜୁସାମ

ଅମଳହିରଣ୍ୟ ଗର୍ଭ ବ୍ରହ୍ମାର ଯେ ଧାମ

।

ସେହିଟି ମୁକତି ଦ୍ୱାର ଜାଣ ମୁନିବରେ

ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ସର୍ବଦା ରହି ଥାଇ ସେହି ଦ୍ୱାରେ

।

ବ୍ରହ୍ମାର ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ିଲା ତା ଉପରେ ଯହୁଁ

ଜ୍ୟୋତିଯାଇଁ ଜ୍ୟୋତିକି ସେ ଦେଖିଲାକ ତହୁଁ

।

ଜ୍ୟୋତିରେ ଜ୍ୟୋତି ମିଶିଲା ପାଇଲା ମୁକତି

ବର୍ଣ୍ଣ ଆଶ୍ରମରେ ରହି ଜ୍ଞାନୀଜନ ନିତି

।

ମାୟା ଦଉଡ଼ିକି କାଟି ପାରିବ ଅକ୍ଳେଶେ

କହୁଛନ୍ତି ସୁତମୁନି ମୁନିବର ପାଶେ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ନାରଦ ସହିତେ ଦେବ ଋଷିଗଣ

ବୋଇଲେ ହେ କୂର୍ମରୂପୀ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ରାଜା ଆଗେ କହିଲେ ଯେ ଜ୍ଞାନ

ତାହା ବିସ୍ତାରି କହିବା ହେଉ ଭଗବାନ

।

ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ କୂର୍ମରୂପୀ ଦେବ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

କହିଲେ ତାହାଙ୍କ ଆଗେ ଏ କୂର୍ମ ପୂରାଣ

।

ପଢ଼ିଲେ ଶୁଣିଲେ ଯଶ ଆୟୁ ଯିବ ବଢ଼ି

ଗୋଟିଏ ଅଧ୍ୟା ଶୁଣିବ ଯେବେ ସବୁ ଛାଡ଼ି

।

ପାପ ଛାଡ଼ିଯିବ ବ୍ରହ୍ମଲୋକରେ ବସିବ

ଦ୍ୱିଜ ଗୋପୀନାଥ ଭଜେ ହରି ବ୍ରହ୍ମା ଶିବ

।

ବୋଇଲେ ସେ କୂର୍ମ ରୂପୀ ଦେବଦେବ ହରି

ଯାହା ପଚାରିଲ ତାହା କହୁଛୁ ବିସ୍ତାରି

।

ଲୋକହିତେ କହିଥିଲୁ ଇନ୍ଦ୍ରଦ୍ୟୁମ୍ନ ଆଗେ

ଶୁଣଦେବ ଋଷିଗଣ ମନର ସରାଗେ

।

ଯେତେବେଳେ ନିଦ୍ରା ଆସି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଘାରିଲା

ତେତେବେଳେ ମୋହବିନା କିଛିହିଁ ନ ଥିଲା

।

ରାତିଯାକ ଶୋଇ ପୁଣି ଉଠିଲୁ ପ୍ରଭାତେ

ଭାଳିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଏ ସୃଷ୍ଟି କରିବା କେମନ୍ତେ

।

ଯହୁଁ ସେ ସୃଷ୍ଟିର ଚିନ୍ତା ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଘାରିଲା

ତକ୍ଷଣେ ଆନନ୍ଦ ଆମ୍ଭ ହୃଦେ ଉପୁଜିଲା

।

ଲୋକ ପିତାମହ ବ୍ରହ୍ମା ଉପୁଜିଲେ ଯହୁଁ

ତଦନ୍ତେ ମୋ ହୃଦେ କ୍ରୋଧ ଜାତ ହେଲା ତହୁଁ

।

ସେ କ୍ରୋଧରୁ ଉପୁଜିଲେ ମହାଦେବ ରୁଦ୍ର

ତିନିଗୋଟି ନେତ୍ର କି ସେ ଅଗ୍ନି ସୂର୍ଯ୍ୟଚନ୍ଦ୍ର

।

କରେ ଶୂଳ ବିରାଜଇ ସୂର୍ଯ୍ୟସମ ତେଜ

କ୍ରୋଧମୟ ପୁରୁଷ ସେ ଜାଣ ଦେବଦ୍ୱିଜ

।

ଏ ସମୟେ ମହାଲକ୍ଷ୍ମୀ ବସିଲେ ମୋ ପାଶେ

ଜଗତ ଜନ ମୋହିନୀ ମନର ଉଲ୍ଲାସେ

।

ତାହାର ସୁନ୍ଦର ମୁଖ ଦେଖି ବେଦବର

ବୋଇଲେ ହୋ ଦେବଦେବ ଜଗତଈଶ୍ୱର

।

ପ୍ରାଣୀ ମନ ମୋହିବାକୁ ଯାଉ ଏହି ଦେବୀ

ତେବେ ସିନା ମୁହିଁ ନବ ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇବି

।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ଅଳପ ହସି ଦେଇ ଆମ୍ଭେ

ବୋଇଲୁଁଗୋ ଦେବୀ ଏଥୁଯାଇଁ ବେଗେ ତୁମ୍ଭେ

।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ମନକୁ ମୋହିବ

ଜଗତ ମୋହିନୀ ନାମକୁ ଯେ ବୋଲାଇବ

।

ନ ଯିବ ଗୋ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ପୁଣ୍ୟବନ୍ତ ପାଶେ

ଆମ୍ଭେ ଭକତ ଆବର ଯୋଗୀନ୍ଦ୍ର ପୁରୁଷେ

।

ଏମାନଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିଦେଇ ଆନକୁ ମୋହିବ

ଏମନ୍ତ କହିଲେ ଯହୁଁ ପ୍ରଭୁ ଆଦି ଦେବ

।

ମହାଯୋଗ ଆରମ୍ଭିଲେ ତହୁଁ ବେଦବର

ନଅଗୋଟି ପୁତ୍ରହେଲେ ମନରୁ ତାଙ୍କର

।

ତାହାଙ୍କର ନାମ ଏବେ କହୁଛନ୍ତି ଶୁଣ

ମରୀଚି ଭୃଗୁ ଅଙ୍ଗିରା ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ଏ ପୁଣ

।

ପୁଲହ କ୍ରତୁ ଦକ୍ଷ ଅତ୍ରି ଯେ ବଶିଷ୍ଠ

ମହାଋଷି ବୋଲାଇଲେ ହୋଇ ତପେ ନିଷ୍ଠ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମୁଖୁ ବ୍ରାହ୍ମଣମାନେ ହେଲେ ଜାତ

ବାହୁମୂଳରୁ କ୍ଷତ୍ରିୟେ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

।

ଉରୁଯୁଗଳୁ ବଇଶ୍ୟେ ହେଲେ ଉତପନ୍ନ

ଶୂଦ୍ରମାନେ ହେଲେ ତାଙ୍କ ପାଦରୁ ଜନମ

।

ତହୁଁ ହେଲେ ବେଦରୂପା ଦେବୀ ସରସ୍ୱତୀ

ଏମନ୍ତ ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଣ କଲେ ପ୍ରଜାପତି

।

ଚାରିଗୋଟି ଆଶ୍ରମ ହେ କଲେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ

ତାହା ଯେ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆମ୍ଭେ ଦେଉଛୁ ବୁଝାଇ

।

ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ଗୃହୀ ଭିକ୍ଷୁ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଚାରି

ତାହାଙ୍କର ଧର୍ମ କର୍ମ କହୁଛି ବିସ୍ତାରି

।

ଅଗ୍ନି ଦ୍ୱିଜ ଦେବପୂଜା ଯଜ୍ଞ ଦାନ ଧର୍ମ

ଅତିଥି ପାଇଲେ ତାକୁ ଦେବ ଯେ ଆଶ୍ରମ

।

ଗୃହୀର ଯେ ଧର୍ମ ତାହା କହିଲୁ ବୁଝାଇ

ଏବେ ବାନପ୍ରସ୍ଥ ଧର୍ମ ଶୁଣ ମନଦେଇ

।

ନିତ୍ୟ ହୋମ କରୁଥିବ ବେଦ ପଢୁଥିବ

ଫଳମୂଳ ଖାଇ କଷ୍ଟେ ତପ ଆଚରିବ

।

ଭିକ୍ଷୁର ଯେ ଧର୍ମ ତାହା ଶୁଣ ସାବଧାନେ

ଭିକମାଗି ଖାଉଥିବ ରହିବ ମଉନେ

।

ତପସ୍ୟା କରିବ ଧ୍ୟାନେ ହୋଇ ନିଗମନ

ଜ୍ଞାନ ବଇରାଗ୍ୟ ଜାଣ ଭିକ୍ଷୁର ଏ ଧର୍ମ

।

ଭିକ ମାଗୁଥିବ ଗୁରୁସେବା କରୁଥିବ

ନିତ୍ୟ ସନ୍ଧ୍ୟା କରୁଥିବ ବେଦ ପଢ଼ୁଥିବ

।

ବ୍ରହ୍ମଚାରୀର ଏ ଧର୍ମ ଜାଣ ସୁରମୁନି

ପୂବୁଁ ଯାହା କହିଛନ୍ତି ଦେବ ପଦ୍ମଯୋନି

।

ଏ ଚାରିଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ଗୃହୀ ଧର୍ମ ସିନା ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ନିତ୍ୟ ସ୍ତିରୀସଙ୍ଗ କଲେ ହୁଏ ଧର୍ମ ନଷ୍ଟ

।

ଋତୁକାଳେ ସ୍ତିରୀସଙ୍ଗ କରିବ କେବଳ

ଭାରିଯା ଅଟଇ ସିନା ଧର୍ମ କର୍ମ ମୂଳ

।

ଭାରିଯା ନଥିଲେ ପୁତ୍ର ହୋଇବ ବା କାହୁଁ

ପୁତ୍ର ନ ଥିଲେଟି କୁଳ ଉଦ୍ଧାରିବ କେହୁ

।

କୁଳ ଉଦ୍ଧାରିଲେ ସିନା ପିତୃଋଣ ଶୁଝି

ପିତୃଋଣ ଶୁଝିଲେଟି ନରକେ ନ ମଜ୍ଜି

।

ନରକେ ନ ପଡ଼ିଲେଟି ଉଦ୍ଧାର ପାଇଲ

କହୁଛନ୍ତି କୂର୍ମରୂପୀ ଦେବ ଆଦିମୂଳ

।

ଋତୁକାଳେ ସ୍ତିରୀସଙ୍ଗ କେଭେ ନ ଛାଡ଼ିବ

ଛାଡ଼ିଲେଟି ଭ୍ରୂଣହତ୍ୟା ପାପରେ ବୁଡ଼ିବ

।

ପାପରେ ବୁଡ଼ିଲେ ଯମଦୂତେ ନେବେ ବାନ୍ଧି

ନରକେ ବୁଡ଼ାଇ ଦେବେ ହାତଗୋଡ଼ ଛନ୍ଦି

।

ଏଣୁ ଧର୍ମପତ୍ନୀ ବୋଲି ଭାରିଯାକୁ କହି

ଭାରିଜା ନ ଥଲେ କାହୁ ହେବ ଅବା ଗୃହୀ

।

ଗୃହୀ ନୋହିଲେ କେମନ୍ତେ ଅତିଥି ପୂଜିବ

ଅତିଥି ପୂଜା ନ କଲେ ଧର୍ମ ଛାଡ଼ିଯିବ

।

ଧର୍ମ ଛାଡ଼ିଗଲେ ଅର୍ଥ ମିଳିବ କେମନ୍ତେ

ଧର୍ମହିଁ ଅର୍ଥର ମୂଳ ଜାଣ ଏ ଜଗତେ

।

ଅର୍ଥ ନ ମିଳିଲେ ତୁଟି ଯିବଟି କାମନା

କାମନା ତୁଟିଲେ ଲୋକ ବିରୋଧିବ ସିନା

।

ବିରୋଧି ହୋଇଲେ ସର୍ବ କର୍ମ ଯିବ ନାଶ

।

କହୁଛନ୍ତି କୂର୍ମ ରୂପୀ ପ୍ରଭୁ ହୃଷୀକେଶ

।

ଘର କଲେ ସିନା ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ପାଇ

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମନାକୁ ତିନିଗୁଣ କହି

।

ଘର ଖଣ୍ତି କରେ ରହି ଭାରିଯାକୁ ଘେନି

ଜପ ତପ କରି ଘରେ ଥାପି ହୋମଅଗ୍ନି

।

ଦେବଦ୍ୱିଜ ସେବାକରୁ ଜ୍ଞାନ ହେବ ଉଦେ

ଜ୍ଞାନ ଉଦେହେଲେ ପାପ ନ ରହିବ ହୃଦେ

।

ପାପ ନ ରହିଲେ ପୁଣ ଦଉଡ଼ି ଛିଣ୍ତିବ

ଦଉଡ଼ି ଛିଡ଼ିଲେ ସିନା ମୁକତ ହୋଇବ

।

ମୁକତ ହୋଇଲେ ସିନା ହୋଇବ ଭକତ

ଭକତ ହୋଇଲେ ମୋତେ ପାଇବ ଏ ସତ

।

ସବୁ ଧର୍ମ ସବୁ କର୍ମ ଅଛି ଜାଣ ଘରେ

ଘର ଖଣ୍ତି ଯେହୁ ରଖିପାରେ ଯତନରେ

।

ରଖି ନ ପାରି ଛାଡ଼ିଲେ ହୋଇବ ଭିକାରୀ

ଭିକାରୀ ହୋଇଲେ ମାୟାପାଶୁ ଯିବ ତରି

।

ମାୟା କାଟି ପକାଇଲେ ଶତ୍ରୁ ଯିବେ ମରି

ଶତ୍ରୁ ମଲେ କରିବ ଯେ ପଥର ସଙ୍ଖାଳି

।

ପଥର ସଙ୍ଖାଳି ସିନା ଜ୍ଞାନଦୀପ ଜାଣ

ଜ୍ଞାନଦୀପ ଜାଳିଲେଟି ସୁରମୁନିଗଣ

।

ତତକ୍ଷଣେ ତୁଟିଯିବ ପାତକ ତିମିରି

ତିମିରି ତୁଟିଲେ ଭବୁ ଯିବ ସିନା ତରି

।

ଭିକ ମାଗି ନ ପାରିଲେ ଫଳ ମୂଳ ଖାଇ

ମୂଳ କମଳକୁ ଥାପି ଅବନାକୁ ଧ୍ୟାୟି

।

ପବନ ଉଜାଣି ଟେକି ହଂସକୁ ଧରିବ

ହଂସ ଉଡ଼ିଗଲେ ସବୁ ବିଫଳ ହୋଇବ

।

ହଂସକୁ ନିବିଡ଼େ ଧରି ଲଗାଇବ ଲୟ

ଲୟ ଲଗାଇଲେ ରିପୁମାନେ ଯିବେ କ୍ଷୟ

।

ରିପୁକ୍ଷୟ ଗଲେ ସିନା ପରମ ମିଳଇ

ପରମ ମିଳିଲେ ସିନା ଜୀବ ଗତି ପାଇ

।

ଚାରି ଆଶ୍ରମର କଥା କହିଲୁଁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ

ଚିହ୍ନି ପାରିବଟି ଯେବେ ଜୀବ ପରମକୁ

।

ତେବେ ସିନା ଏ ସଂସାର ହେବ ଅଜ୍ରାମର

କହୁଛନ୍ତି କୂର୍ମ ରୂପୀ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର

।

ଶୁଣୁଛନ୍ତି ସୁରାସୁର ମୁନି ତହିଁ ବସି

ଦୀନ ଗୋପୀନାଥ ସଦା ଭଜେ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।

ଆହେ ହରି ମୁହିଁ ଅଟେ ଅକିଞ୍ଚନ ଜନ

ମୋଠାରେ କୃପା କରିବ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ପଚାରନ୍ତି ସୁରମୁନି କହ ଦେବ ହରି

କାହୁଁ ଏ ଭୁବନ ହେଲା କେହୁ ଅଛି ଧରି

।

କେମନ୍ତେ ହୁଅଇ ଲୟ ଏ ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର

କପଟ ନ କରି ସବୁ କହ ପଦ୍ମନେତ୍ର

।

କହୁଥନ୍ତି କୂର୍ମରୂପୀ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ

ନ ଥିଲା ସପତ ସିନ୍ଧୁ ନ ଥିଲା ଏ ମହୀ

।

ନ ଥିଲା ପର୍ବତ ନଦୀ ନ ଥିଲା ପବନ

ନଥିଲେ ଏ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ନ ଥିଲା ଭୁବନ

।

ଘୋଟିଲା ତିମିରି ଯାଇଁ ଶୂନ୍ୟକୁ ଆଚ୍ଛାଦି

କାହାକୁ ନ ଦେଖି ଜଳ ଉପରେ ଅନାଦି

।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ଶୋଇଲେ ସହସ୍ରେକ ଯୁଗ

ନିଦ୍ରାବତୀ ଦେବୀ କଲା ତାଙ୍କୁ ଉପଭୋଗ

।

ସେ ଅନାଦି ପୁରୁଷର ସହସ୍ରେକ ପାଦ

ନ ଚଳଇ ରହିଅଛି ଘାରିବାରୁ ନିଦ

।

ସହସ୍ର ନୟନ ବୁଜି ଶୋଇଛନ୍ତି ସୁଖେ

ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରନ୍ତି ପ୍ରଭୁ ସହସ୍ରେକ ମୁଖେ

।

ସହସ୍ରେକ ବାହୁ ପୁଣି ହୋଇଛି ଅଚଳ

ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯିବାରୁ ସେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

।

ଦେଖିଲେ ପୃଥିବୀ ଅଛି ଜଳ ମଧ୍ୟେ ବୁଡ଼ି

ବରାହ ହୋଇଲେ ଦେବ ସେ ରୂପକୁ ଛାଡ଼ି

।

ପୃଥିବୀକି ଉଦ୍ଧାରିବା ପାଇଁ ନାରାୟଣ

ଜଳରେ ବୁଡ଼ିଲେ ମହା ବରାହ ହୋଇଣ

।

ଥଳ କୂଳ ନାହିଁ ଜଳ ପ୍ରବଳ ଅଚଳ

ତହିଁ ବୁଡ଼ି ବୁଡ଼ି ଗଲେ ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

।

ରସାତଳେ ଖୋଜି ଖୋଜିପୃଥିବୀକିପାଇ

କାମୁଡ଼ି ଧଇଲେ ଦନ୍ତେ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ

।

ବାରା ଦାନ୍ତେ ପଙ୍କ ପ୍ରାୟେ ବିରାଜିଲା ମହୀ

ଜଳ ଉପରେ ରଖିଲେ ଆଣି ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ପୁଣି ବଳିଲାକ ମନ

ପ୍ରଥମରେ ହେଲା ଗିରି ବୃକ୍ଷ ଉତପନ୍ନ

।

ତଦୁତ୍ତାରୁ ପକ୍ଷୀମାନେ ହେଲେ ଉତପତ୍ତି

ତହୁଁ ପୁଣି ଉପୁଜିଲେ ଜାଣ ପଶୁପତି

।

ଏହାଙ୍କୁ ଅସାର ଭାବି ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

ଚିନ୍ତା କରନ୍ତେ ହୋଇଲେ ଦେବତା ସକଳ

।

ତହୁଁ ଯେ ସାଧବଗଣ ଉପୁଜିଲେ ଜାଣ

ତଦନ୍ତେ ମାନବ ସୃଷ୍ଟି କଲେ ନାରାୟଣ

।

ତହୁଁ ଭୂତ ସୃଷ୍ଟି ହେଲା ଆହେ ସୁରମୁନି

ତହୁଁ ପୁଣି ଉପୁଜିଲେ ଦେବ ପଦ୍ମଯୋନି

।

ତଦନ୍ତେ ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ ଜାତ କଲେ ସେ ପୁରୁଷ

କହୁଛନ୍ତି କୂର୍ମରୂପୀ ଦେବ ହୃଷୀକେଶ

।

ନଅକୋଟି ସୃଷ୍ଟିହେଲା ଶୁଣ ତାଙ୍କ ନାମ

ବ୍ରହ୍ମସୃଷ୍ଟି ଭୂତସୃଷ୍ଟି ଇନ୍ଦ୍ରସୃଷ୍ଟି ଜାଣ

।

ଶ୍ୱପଦ ସୃଷ୍ଟି ତିର୍ଯ୍ୟକ ସୃଷ୍ଟି ଯେ ସ୍ଥାବର

।

ଦେବତା ସୃଷ୍ଟି ମାନବ ସୃଷ୍ଟି ଯେ ଆବର

।

ପ୍ରାକୃତ ସୃଷ୍ଟି ବିକୃତ ସୃଷ୍ଟି ଏହି ନବ

ଏବେ ପ୍ରଜାପତି ସୃଷ୍ଟି ଶୁଣ ମୁନିଦେବ

।

ରୁଦ୍ରଙ୍କୁ କହିଲେ ବ୍ରହ୍ମା କର ତୁମ୍ଭେ ସୃଷ୍ଟି

ଯାଗରେ ବସିଲେ ରୁଦ୍ର ଦେଖି ପରମେଷ୍ଠୀ

।

ଜଳ ଅଗ୍ନିଅନ୍ତରୀକ୍ଷ ସର୍ପ ବାୟୁକ୍ଷିତି

ନଦୀ ସମୁଦ୍ର ପର୍ବତ ଲତା ବନସ୍ପତି

।

ଲବ କଳାକାଷ୍ଠା ଆଦିମୁହୂର୍ତ୍ତ ନିମିଷ

ଦିନ ରାତି ପକ୍ଷ ମାସ ଅୟନ ବରଷ

।

ଚାରିଯୁଗ ଚରାଚର ପଦାର୍ଥ ଯେତେକ

ମରୀଚି ଭୃଗୁ ଅଙ୍ଗିରା ଆଦି ମୁନି ଲୋକ

।

ପୁଲହ ପୁଲସ୍ତ୍ୟ କ୍ରତୁ ଦକ୍ଷ ଅତ୍ରି ମୁନି

ବଶିଷ୍ଠ ମୁନି ସହିତେ ଏହି ନବ ଜ୍ଞାନୀ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ମାନସ ପୁତ୍ର ଏମାନେ ଅଟନ୍ତି

କିଏ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର କେଉଁ ଅଙ୍ଗୁ ଉତପତ୍ତି

।

କହୁଅଛୁ ମନଦେଇ ଶୁଣ ସାବଧାନେ

ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟି କରିବାରୁ ଭାଳୁଛନ୍ତି ମନେ

।

ପ୍ରାଣ ପବନରୁ ଦକ୍ଷ ମୁନି ହେଲେ ଜାତ

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଦୁଇ ନୟନୁ ମରୀଚି ସମ୍ଭୂତ

।

ମସ୍ତକୁଁ ଅଙ୍ଗିରା ହେଲେ ହୃଦୁଁ ଭୃଗୁ ମୁନି

ନେତ୍ରରୁ ଅତ୍ରିଙ୍କି ଜାତକଲେ ପଦ୍ମଯୋନି

।

ବ୍ୟବସାୟରୁ ଯେ ଧର୍ମ ହେଲେ ଉତପନ୍ନ

ଉଦାନପବନୁ ହେଲେ ପୌଲସ୍ତ୍ୟ ଜନମ

।

ବ୍ୟାନପବନୁଁ ପୁଲହ ମୁନି ଉତପତ୍ତି

ଅପାନପବନୁ କ୍ରତୁ ନାମେ ପ୍ରଜାପତି

।

ସମାନ ପବନୁ ହେଲେ ବଶିଷ୍ଠ ଜନମ

ଏମାନେ ଧର୍ମ ପୁରାଣମାନ କଲେ ଜାଣ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଜଙ୍ଘରୁ ଜାତ ହୋଇଲେ ଅସୁରେ

ସେ ତନୁକୁ ତ୍ୟାଗକଲେ ତହୁଁ ବେଦବରେ

।

ଯାହାକୁ ଛାଡ଼ିଲେ ସେହି ତାକୁ ହେଲା ରାତ୍ରି

ତମ ହେତୁରୁ ପ୍ରାଣୀଏ ତହିଁ ନିଦ୍ରା ଯାନ୍ତି

।

ନବୀନ ଶରୀରୁ ଜାତ ହେଲେ ଦେବଗଣ

ସେ ତନୁକୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରନ୍ତେ ସେ ପୁଣ

।

ଯାହାକୁ ଛାଡ଼ିଲେ ସେହି ତନୁ ହେଲା ଦିନ

ଧର୍ମ କରନ୍ତି ତହିଁରେ ଧନବନ୍ତ ଜନ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଯେଉଁ ନୂଆ ତନୁ ଧଇଲେକ ପୁଣି

ପିତୃଗଣ ତହୁଁ ଜାତ ହେଲେ ସୁରମୁନି

।

ବ୍ରହ୍ମା ଛାଡ଼ିଥିବା ତନୁ ସନ୍ଧ୍ୟା ହେଲା ଜାଣ

ତହିଁରେ ଲୋକ କରନ୍ତି କାମ୍ୟ କର୍ମମାନ

।

ଦେବତାଙ୍କ ଦିନ ସେହି ଅସୁରଙ୍କ ରାତି

ଦିବସ ମଧ୍ୟେ ସେ ପୂଜାବିଧି ଆଚରନ୍ତି

।

ପିତୃ ପୁରୁଷ ମୂରତି ଅଟଇ ସେ ଜାଣ

ଯେଉଁ ନବୀନ ତନୁକୁ ଧଇଲେ ସେ ପୁଣ

।

ତହିଁରୁ ଯେ ଉପୁଜିଲା ତତ୍‌କ୍ଷଣେ ଜ୍ୟୋଛନା

ଏହିଟିପ୍ରଭାତକାଳ ଜାଣ ମହାମନା

।

ତହୁଁ ପୁଣି ଉପୁଜିଲେ ନିଶାଚରଗଣ

ଭୂତ ପ୍ରେତ ପିଶାଚ ଯେ ଯକ୍ଷ ରକ୍ଷ ପୁଣ

।

ଗନ୍ଧର୍ବ କିନ୍ନରଗଣ ଜନମିଲେ ପୁଣି

ବୟସରୁ ପକ୍ଷୀ ଜାତ କଲେ ପଦ୍ମଯୋନି

।

ବକ୍ଷସ୍ଥଳୁ ଅଜା ମେଣ୍ଢା ଛାଗ ହୋଇ ଜାତ

ଉଦରୁ ଗୋରୁ ଜନମି ହେଲେ ଲୋକମାତ

।

ପାଦରୁ ଯେ ଘୋଡ଼ାହାତୀ ଗଧ ଓଟ ବାଘ

ଗବୟ ସିଂହ ଆବର ଅଶ୍ୱତର ମୃଗ

।

ରୋମରୁ ହେଲେ ଔଷଧି ଫଳମୂଳ ଯାକ

ଗାୟତ୍ରୀ ଯେ ବେଦମାତ ପୂର୍ବ ମୁଖୁଁ ଋକ

।

ସପତଛନ୍ଦ ଆବର ଜପ ଯଜ୍ଞ ହୋମ

ଯଜୁର୍ବେଦ ଯେ ଦକ୍ଷିଣ ମୁଖରୁ ଜନମ

।

ପଶ୍ଚିମ ମୁଳରୁ ହେଲା ସାମବେଦ ଜାତ

ଉତ୍ତର ମୁଖୁଁ ଅଥର୍ବ ହୋଇଲା ସମ୍ଭୁତ

।

ଉଚ୍ଚନୀଚ ଜାତହେଲା ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଦେହୁଁ

ହିଂସା ଅହିଂସା ଦୁଇ ଜାତ ହେଲେ ତହୁଁ

।

କ୍ରୂର ସରଳ ଏ ଦୁଇ ଧର୍ମ ଯେ ଅଧର୍ମ

ସତ୍ୟ ଅସତ୍ୟ ହୋଇଲେ ତଦନ୍ତେ ଜନମ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ସୃଷ୍ଟି ଜାଣ ହୋଇଲା ଏମନ୍ତେ

ଦାସ ଗୋପୀନାଥ କୂର୍ମ ପାଦପଦ୍ମ ଚିନ୍ତେ

।

ବୋଇଲେ ସେ କୂର୍ମରୂପୀ ଦେବ ନାରାୟଣ

ନାରୀଙ୍କ ଜନମ କଥା ମନଦେଇ ଶୁଣ

।

ଅନାଦି ପରମବ୍ରହ୍ମ ବିରାଟ ପୁରୁଷ

ଆପଣାର ବେଦଟିକି କରି ଦୁଇଅଂଶ

।

ଅଧେକ ହେଲା ପୁରୁଷ ଅଧେ ହେଲା ନାରୀ

ତାର ନାମ ଶତରୂପା ସେହି ଆଦିନାରୀ

।

ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳକୁ ଘୋଟିଲା ସେ କ୍ଷଣେ

ମୂଳ କମଳକୁ ଥାପି ବସିଲେ ଆସନେ

।

ଯେ ଗଲେ ଲୟ ଲଗାନ୍ତେ ବସି ଆଦିମାତା

ଯୋଗିନୀଗଣ ଯୋଗରୁ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

।

ପୁରୁଷର ନାମ ହେଲା ସ୍ୱାୟମ୍ଭୁବ ମନୁ

ସେହି ଆଦି ପୁରୁଷରଅଟଇ ଯେ ସୂନୁ

।

ଶତରୂପା ଦେବୀ ଜାଣ ତାହାଙ୍କ ଦୁହିତା

ସ୍ୱାୟମ୍ଭୁବ ମନୁ ହେଲେ ଶତରୂପା ଭର୍ତ୍ତା

।

ସେହି ଶତରୂପା ଗର୍ଭୁଜାତ ବେନିପୁତ୍ର

ଉତ୍ତାନପାଦ ଆବର ଜାଣ ପ୍ରିୟବ୍ରତ

।

ଆବର ଦୁହିତା ଦୁଇଗୋଟି ଉପୁଜିଲେ

ତା ମଧ୍ୟରୁ ପ୍ରସୂତିକି ଦକ୍ଷ ବିଭାହେଲେ

।

ଆକୂତି କନ୍ୟାକୁ ବିଭା ହେଲେ ରୁଦ୍ଧି ମୁନି

ସେ ଆକୁତି ଜାତକଲେ କନ୍ୟା ପୁତ୍ର ବେନି

।

ଦୁହିତା ନାମ ଦକ୍ଷିଣା ପୁତ୍ର ନାମ ଯଜ୍ଞ

ଦୁହେଁ ବାରପୁତ୍ର ଜାତକଲେ ମୁନି ବର୍ଗ

।

ପ୍ରସୂତି ପ୍ରସବ କଲେ ଚଉବିଂଶ କନ୍ୟା

ତାହାଙ୍କର ନାମ ଶୁଣ ଆହେ ମହାମନା

।

ତହିଁରୁ ଯେ ତେରଗୋଟି କନ୍ୟା ପ୍ରଜାପତି

ଧର୍ମକୁ ପ୍ରଦାନ କଲେ ହୋଇ ତୋଷମତି

।

ଶ୍ରଧା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁଷ୍ଟି ପୁଷ୍ଟି ମେଧାକ୍ରିୟା ଧୃତି

ବୁଦ୍ଧି ଲଜ୍ଜା ବପୁ ଶକ୍ତି ସିଦ୍ଧି ଆଉ ଶାନ୍ତି

।

ଏମନ୍ତେ ଏ ତେରକନ୍ୟା ଧର୍ମଙ୍କ ଭାରିଯା

ଏହାଙ୍କର ପୁତ୍ରମାନେ ହେଲେ ମହାତେଜା

।

ନିୟମ ନାମେ ଧୃତିର ହୋଇଲା କୁମର

ସନ୍ତୋଷନାମେ ତୁଷ୍ଟିର ପୁତ୍ର ଯେ ସୁନ୍ଦର

।

ପୁଷ୍ଟି ଗର୍ଭୁ ଉପୁଜିଲା ଲାଭନାମେ ସୁତ

ମେଧା ଗର୍ଭୁ ସମନାମେ ପୁତ୍ର ହେଲା ଜାତ

।

କ୍ରିୟାଗର୍ଭୁ ଜାତଦଣ୍ତ ନୀତି ପୁତ୍ର ଦୁଇ

ବୁଦ୍ଧି ଦେବୀ ବୋଧନାମେ ପୁତ୍ର ପ୍ରସବଇ

।

ଅପ୍ରବୋଧ ନାମ ପୁତ୍ର ହୋଇଲା ଆବର

ବିନୟ ନାମ ବହିଲା ଲଜ୍ଜାର କୁମର

।

ବପୁଦେବୀ ପୁତ୍ର ନାମ ହେଲା ବ୍ୟବସାୟ

କ୍ଷେତ୍ର ନାମକୁ ବହିଲା ଶାନ୍ତିର ତନୟ

।

ସିଦ୍ଧିର ଉଦରୁ ସୁଖନାମେ ପୁତ୍ର ଜାତ

ଯଶ ନାମକୁ ବହିଲା କୀର୍ତ୍ତିଦେବୀ ସୁତ

।

ଏମାନେ ଧର୍ମଙ୍କ ପୁତ୍ର ଜାଣ ସୁରମୁନି

ଆଉ ଯେ ଏଗାରକନ୍ୟା ତାଙ୍କ ଦକ୍ଷଘେନି

।

ଏଗାର ଋଷିଙ୍କି ବିଭା ଦେଲେ ସେ ଯେମନ୍ତେ

ତାହା କହୁଅଛୁଁ ଶୁଣ କରି ଆଦ୍ୟପ୍ରାନ୍ତେ

।

ଖ୍ୟାତିକନ୍ୟା ବିଭା ହେଲେ ଭୃଗୁମୁନିବର

ଭବଦେବ ହେଲେ ସତୀକନ୍ୟାଙ୍କର ବର

।

ମରୀଚି ଋଷି ଭାରିଯା ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତି

ଅଙ୍ଗିରା ମୁନି ଭାରିଯା ଅଟଇ ଯେ ସୃତି

।

ପୁଲସ୍ତ୍ୟଋଷି ଭାରିଯା ପ୍ରୀତି ଯେ ହୋଇଲା

ପୁଲହ ମୁନି ଭାରିଯା କ୍ଷମା ବୋଲାଇଲା

।

କ୍ରତୁମୁନିର ଭାରିଯା ନାମ ଯେ ସନ୍ନତି

ଅତ୍ରି ନାମେ ମୁନିହେଲେ ଅନସୂୟା ପତି

।

ବଶିଷ୍ଠମୁନି ହୋଇଲେ ଉର୍ଜା କନ୍ୟା ବର

ଅଗ୍ନି ଦେବତା ଧଇଲେ ସ୍ୱାହାଦେବୀ କର

।

ପିତୃ ପୁରୁଷେ ହୋଇଲେ ସ୍ୱାହା ଦେବୀ ପତି

ଅଧର୍ମର ବଂଶ ଏବେ ଶୁଣ ଦେଇ ମତି

।

ହର୍ଷ ଆନନ୍ଦ ଏ ଦୁଇ କାମର ତନୟ

ହିଂସା ଆଉ ଅଧର୍ମର ଦୁଇ ପୁଅ ଝିଅ

।

ତାହାଙ୍କର ନାମ ଦେଲେ ଅନୃତ ବିକୃତି

ଦୁହେଁ ବିଭାହୋଇ ଜାତ କଲେକ ସନ୍ତତି

।

ଭୟ ନରକ ଏ ଦୁଇ ପୁତ୍ର ତାହାଙ୍କର

ମାୟା ବେଦନା ନାମରେ ଦୁହିତା ଆବର

।

ପୁତ୍ର ଝିଅଙ୍କର ସେହି କଲେ ବିଭାଘର

ଭୟ ଯେ ହୋଇଲା ଜାଣ ମାୟାକନ୍ୟାବର

।

ନରକ ହୋଇଲା ପୁଣି ବେଦନାର ପତି

ମାୟା ଗରଭରୁ ମୃତ୍ୟୁ ହେଲା ଉତପତ୍ତି

।

ବେଦନା ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ଦୁଃଖନାମେ ପୁଅ

ମୃତ୍ୟୁ ବ୍ୟାଧି ଜରା ଶୋକ ତୃଷ୍ଣା କ୍ରୋଧଛଅ

।

ଏ କେହି ବିପ୍ର ନୋହିଲେ ଅଧର୍ମରେ ଗଲେ

ହରି ହରି ବୋଲ ଦୀନ ଗୋପୀନାଥ ବୋଲେ

।

ବୋଇଲେକ ସୁତ ମୁନି ଶୁଣ ମୁନିବରେ

ସୁର ମୁନିଗଣ ପଡ଼ି ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୟରେ

।

ବୋଇଲେ ଭୋ କୂର୍ମରୂପୀ ପ୍ରଭୁ ଜନାର୍ଦ୍ଦନ

ପଚାରିବୁଁ କଥା ଏକ ଶୁଣ ଦେଇ ମନ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ବଡ଼ଭାଇ ଅଟନ୍ତି ତ ଶିବ

କେମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାର ପୁତ୍ର ହେଲେ କହିଦେବ

।

ପଦ୍ମରୁ କେମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମା ହେଲେ ଉତପତ୍ତି

ଏ ସଂଶୟମାନ ଫେଡ଼ ଜଗତର ପତି

।

ଏହାଶୁଣି ବୋଇଲେ ସେ କୂର୍ମରୂପୀ ହରି

ମହାପ୍ରଳୟର କଥା ଶୁଣ କର୍ଣ୍ଣ ଡେରି

।

ଯେତେବେଳେ ସମୁଦ୍ରର ଜଳ ଗଲା ମାଡ଼ି

ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀମାନେ ଜଳେ ଗଲେ ବୁଡ଼ି

।

ନ ଦିଶିଲା ତରୁ ଗିରି ନ ଦିଶିଲା ମହୀ

ସକଳ ବିନାଶି ଜଳ ଉପରକୁ ବହି

।

ଚନ୍ଦ୍ରଲୋକ ସୂର୍ଯ୍ୟଲୋକ ଗ୍ରାସିଲା ଯେ ଜଳ

ଚଉଦ ଭୁବନଯାକ କରିଣ କବଳ

।

ବ୍ରହ୍ମାବିଷ୍ଣୁ ରୁଦ୍ର କେହି ନ ରହିଲେ ଜଣେ

ଘୋର ଅନ୍ଧକାର ମାଡ଼ି ବସିଲା ତକ୍ଷଣେ

।

ପବନ ନିରୋଧ ହେଲା ନ ଦିଶିଲା କିଛି

ଅଗାଧ ସମୁଦ୍ର ଜଳ ସ୍ଥିର ହୋଇଅଛି

।

ନିଶ୍ଚିନ୍ତହୋଇଲେ ଦେବ ଅନାଦି ନିଧନ

ନିଦ ଆସି ଘାରିବାରୁ ତାହାଙ୍କ ନୟନ

।

ଅନନ୍ତଦେବ ତକ୍ଷଣେ ଦେଖାଇଲେ ପିଠି

ସହସ୍ର ନୟନ ସେହି ମହା ଅହିଗୋଟି

।

ତା ଉପରେ ନିଦ୍ରାଗଲେ ଯେତେବେଳେ ହରି

ସହସ୍ର ଫଣାକୁ ଦେଲା ସେ ଅହି ବିସ୍ତାରି

।

ତା ଉପରେ ଶିର ରଖି ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଶୋଇଲେ

ସହସ୍ର ବରଷ ଅନ୍ତେ ପୁଣି ସେ ଚେଇଁଲେ

।

ତାଙ୍କ ନାଭି କମଳରୁ କମଳ ଫୁଟିଲା

ଖରାବେଳେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାୟ ତେଜ ବିକଶିଲା

।

ଶତେକ ଯୋଜନ ପୁଣି ବିସ୍ତାର ତାହାର

ତହିଁରୁ ହିରଣ୍ୟଗର୍ଭ ହୋଇଲେ ବାହାର

।

ଦେଖିଲେ ପୁରୁଷ ଏକ ଶୋଇଅଛି ତହିଁ

ଫଣା ବିସ୍ତାରି ରହିଛି ଏକ ମହା ଅହି

।

ହାତରେ ଉଣ୍ତାଳି ତାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ସେ ବ୍ରହ୍ମା

ଅନ୍ଧାରେ ଶୋଇଛୁ କିଏ ତୁହୋ ମହାତମା

।

କେହି ତ ନାହାନ୍ତି ତୁହି ଶୋଇଛୁ ଏକାକେ

ଡର ନ ମାଡ଼ଇ ମହା ଅହି ଫଣା ଟେକେ

।

ଶୁଣି ସେ ପୁରୁଷ ଗୋଟି ବୋଇଲାକ ହସି

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅନାଦି ଆଦିଦେବ ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।

ଆମ୍ଭର ମହିମା ପୁଣି ନ ଜାଣନ୍ତି କେହି

ଆମ୍ଭର ଶେଯ ଅଟଇ ଏହି ମହା ଅହି

।

କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯେ ଅଛି ମୋର ଦେହେ

କାହୁଁ ତୁମ୍ଭେ ଅଇଲ ହୋ କହ ତୁମ୍ଭେ କିଏ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ମୋ ନାମ ଅଟେ ବେଦବର

ମୁହିଁ ଧାତା ମୁଁ ବିଧାତା ଚତୁର୍ମୁଖ ମୋର

।

ମୁହିଁଟି ସ୍ୱୟଂବ୍ରହ୍ମା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ସୃଜଇ

ତାହା ଶୁଣି ସେ ଅନାଦି ଦେବ ତହୁଁ ଯାଇଁ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଉଦରେ ପଶିଣ ଦେଖିଲେ ସକଳ

ରହିଅଛି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଯେ ହୋଇ ମାଳ ମାଳ

।

ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖବାଟେ ପୁଣି ଅଇଲେ ବାହାରି

ବୋଇଲେ ମୋ ବୋଲକର ଆହେ ମୁଖଚାରି

।

ମୋହର ଉଦରେ ପଶି ଦେଖ ତୁ ବିଚିତ୍ର

ଅନାଦିର କଥା ଶୁଣି ସେହି ଅଷ୍ଟନେତ୍ର

।

ଗର୍ଭର ଭିତରେ ପଶି ନ ପାଇଲେ ଠାବ

କୋଟି କୋଟି ବ୍ରହ୍ମା ତହିଁ କୋଟି କୋଟି ଶିବ

।

ଅନନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ଅନ୍ତ କେ ପାରିବ କରି

ଦ୍ୱାରମାନ ନିରୋଧିଲେ ସେ ଅନାଦି ହରି

।

ନାଭି କମଳରେ ରହି ସେହି ବେଦବର

ଯୋଗାସନେ ବସି ଲୟ ଲଗାଇ ସତ୍ୱର

।

ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ପାଇବାରୁ ଫିଟିଗଲା ଦ୍ୱାର

ନାଭି କମଳରୁ ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଲେ ବାହାର

।

ପଦ୍ମଫୁଲେ ବିରାଜିଲେ ସେ କମଳଯୋନି

ବୋଇଲେ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ

।

ମୋତେ ଜାତ କରିବାକୁ ନାହିଁ କେହି ପୁଅ

ଦେଖ ଆପେ ଆପେ ହେଲି ପଦ୍ମରେ ଉଦୟ

।

ମୁହିଁ ବଳବନ୍ତ ମୋତେ କେ ପାରିବ ଜିଣି

ନାରାୟଣ ଏ ବଚନ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖୁ ଶୁଣି

।

ବୋଇଲେ କି ଦେଖିଲୁ ତୁ କହ ମୋ ଉଦରେ

କହିଲେ କମଳଯୋନି ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ

।

ଅନନ୍ତ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ତ ସୃଷ୍ଟି କରିପାରେ ମୁହିଁ

ଜାଣ ଦ୍ୱାର ନିରୋଧିଲ ତୁମ୍ଭେ କାହିଁପାଇଁ

।

କମଳ ଫୁଟାଇ ଗର୍ଭୁ ହୋଇଲି ବାହାର

ଅନାଦିବୋଇଲେ ତୁହୋ ଶୁଣ ବେଦବର

।

ଆଜିଠାରୁ ତୋର ନାମ ହେବ ପଦ୍ମଯୋନି

ମୋରପୁତ୍ର ବୋଲାଇବୁ ହୋଇ ମହାଜ୍ଞାନୀ

।

ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ହେ ହରି

ତୁମ୍ଭେ ତ ଅନାଦି ସୃଷ୍ଟି ସ୍ଥିତି ଲୟକାରୀ

।

ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ନାଥ ତୋର ଆଦିଅନ୍ତ ନାହିଁ

ତୁହି ଠୂଳ ବ୍ରହ୍ମରାଶି ଅଟୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ଏକ ଆତ୍ମା ନାହିଁ କିଛି ଭିନ୍ନ

ଏକର ମୂରତି ନାମ ମାତ୍ର ହିଁ ବିଭିନ୍ନ

।

ଏହା ଶୁଣି ବାସୁଦେବ ବୋଇଲେକ ହସି

ଯୋଗ ମାର୍ଗେ ନ ଚିହ୍ନିଲୁ ତୁହି ବ୍ରହ୍ମରାଶି

।

ଏ ପ୍ରତିଜ୍ଞା ଗୋଟି ତାର ମୃତ୍ୟୁର କାରଣ

ମହାଦେବ ଚରଣେ ତୁ ପଶ ଯା ଶରଣ

।

ବ୍ରହ୍ମାକୁ ସେ ଚିହ୍ନିଅଛି ଯୋଗୀଶ୍ରେଷ୍ଠ ସେହି

ବୋଇଲେ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ପୁଣି କ୍ରୋଧଭରେ ତହିଁ

।

ପଦ୍ମଦଳ ଲୋଚନ ହେ ଜାଣଇ ମୁଁ ଭଲେ

ଆତ୍ମାହିଁ ପରମବ୍ରହ୍ମ ସେ ପୃଥକ ହେଲେ

।

ଅନେକ ସୃଷ୍ଟି ହୁଅଇ ଅନେକ ଜଗତେ

ଆତ୍ମା ଏକ ହେଲେ ଲୟ ପାଆନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।

ତୁମ୍ଭ ଆମ୍ଭ ଛଡ଼ା ଆଉ କେହି ନାହିଁ ଜଣେ

ନିଦ୍ରା ତ୍ୟାଗକରି ଚାହୁଁ କିନା ତୁହି କ୍ଷଣେ

।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ବୋଇଲେ ତୁହି ନ କର କୋହଳି

ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇ କହୁ ଭଳି ଭଳି

।

ଏମନ୍ତ କହି ସେ ବିଷ୍ଣୁ ହୋଇଲେ ସ୍ତବଧ

ପୁରୁଷେକ ତହୁଁ ଜାତ ହେଲା ମହାନନ୍ଦ

।

ଲଲାଟେ ନୟନ ଗୋଟି ଦିଶେ ଜକ ଜକ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଠାରୁ ଦୁଇ ନୟନ ଅଧିକ

।

ଶିରେ ଶୋହେ ଜଟାଜୁଟ କରେ ଶୋହେଶୂଳ

ଖଟ୍ୱାଙ୍ଗ ପରଶୁ ଆଦି ଡମ୍ବରୁ ତ୍ରିଶୂଳ

।

ନକ୍ଷତ୍ରମାଳା ଲମ୍ବଇ ପାଦଯାଏ ତାର

ବିଷ୍ଣୁ ମାୟାରେ ମୋହିତ ହୋଇ ବେଦବର

।

ପୁରୁଷ ଗୋଟିକି ଦେଖି ବୋଇଲେ ହେ ହରି

ଏ ପୁରୁଷ ଗୋଟି କିଏ ଆସେ ଶୂଳ ଧରି

।

ତ୍ରିନୟନ ନୀଳବର୍ଣ୍ଣ ତେଜୋବନ୍ତ ଅତି

ଦାନବାରି ହରି ଦେଖି ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

।

ବୋଇଲେ ଦେବାଧି ଦେବରାୟ ମହାଦେବ

ଏହିଟି ପରମ ଯୋଗୀ ମହେଶ୍ୱର ଶିବ

।

ଏ ପୁରୁଷ ଗୋଟିକି ତୁ ନ ପାରୁଛୁ ଚିହ୍ନି

ସାକ୍ଷାତରେ ଅଟଇ ଏ ତେଜୋମୟ ବହ୍ନି

।

ଏହାକହି ସେ ଅନାଦି ଦେଲେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

ବିଷ୍ଣୁଠାରୁ ଦିବ୍ୟଚକ୍ଷୁ ପାଇ ପଦ୍ମାସନ

।

ମହାଦେବ ଚରଣରେ ପଶିଲେ ଶରଣ

ବୋଇଲେ ତୁ ନାଥ ଅଟୁ ଅନାଦି କାରଣ

।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କଲେ ଯହୁଁ ବ୍ରହ୍ମା

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ବୋଇଲେ ସେହି ମହାତମା

।

ଆରେବାବୁ ତୁହି ଅଟୁ ମୋହର ସମାନ

ତୁହି ମୋହର ପରମ ଭକତ ହିଁ ଜାଣ

।

ଆଦି ପୁରୁଷ ତୁ ମୋର ଦେହରୁ ସଂଭୂତ

ବରମାଗ ତୋତେ ମୁହିଁ ଦେବଇଁ ତୁରିତ

।

ଶୁଣି ପଦ୍ମଯୋନି ବ୍ରହ୍ମା ହେ ହର

ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇ ତୁ ମୋତେ ଦେବୁ ଯେବେ ବର

।

ତୁ ମୋହର ପୁତ୍ର ହୁଅ ମାଗୁଛି ଏତିକି

ଅସ୍ତୁ ହେଉ କହିଗଲେ ତହୁଁ ସେ ପିନାକୀ

।

ବ୍ରହ୍ମା ରହିଲେକ ଯାଇଁ ସେ ନାଭିକମଳେ

ବେନି ଦୈତ୍ୟ ଦେଖାଇଲେ ବିଷ୍ଣୁ କର୍ଣ୍ଣମୂଳେ

।

ବୃହତ୍ତ ପର୍ବତ ପ୍ରାୟ ଦିଶେ ତାଙ୍କ ଦେହ

ମହା ବଳବନ୍ତ ଗିରି ଗୁହା ପ୍ରାୟ ମୁହଁ

।

କୋପମୟ ପୁରୁଷ ସେ ଜାତିରେ ଅସୁର

ମହା ଭୟଙ୍କର କେଶ ଉଡ଼େ ଫର ଫର

।

ସେ ଦୁଇଭାଇଙ୍କି ଦେଖି ଚତୁର୍ମୁଖ ବ୍ରହ୍ମା

ଭୟରେ ବୋଇଲେ ରଖ ରଖ ମହାତମା

।

ଅନାଦିନିଧନ ତୁମ୍ଭେ ପୁରାଣ ପୁରୁଷ

କର ବେଗେ ଏ ଅସୁର ଦୁହିଁଙ୍କି ବିନାଶ

।

ଜଳ ଦୁଇଭାଗ କରି ଆସୁଛନ୍ତି ଧାଇଁ

କୁରାଳର ଚକ ପ୍ରାୟେ ନୟନ ବୁଲାଇ

।

ଦନ୍ତ କଟମଟ କରି ବିକଟ ବଦନେ

ଦେଖିଲା ମାତ୍ରକେ ଭୟ ଜାତ ହୁଏ ମନେ

।

ଏମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମାର ବାଣୀ ଶୁଣି ସେ ଅନାଦି

ବୋଇଲେ କିଛି ତୁ ଭୟ ନ କରହୋ ବିଧି

।

ଏମନ୍ତ କହି ପୁରୁଷ ଦୁଇ କଲେ ଜାତ

ବିଷ୍ଣୁ ବିଷ୍ଣୁ ତାଙ୍କ ନାମ ଦୀର୍ଘ ତାଙ୍କ ହାତ

।

ମହାବଳବନ୍ତ ସେହି ଆସୁଛନ୍ତି ଧାଇଁ

ଅସୁର ଦୁହିଁଙ୍କି ବାଟେ ଓଗାଳିଲେ ଯାଇ

।

ତାହାଙ୍କର ଘୋର ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା ମହାଜଳେ

କଇଟଭଙ୍କୁ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ଧରି ବାହୁବଳେ

।

ମାରି ପକାଇବା ଦେଖି ବିଷ୍ଣୁ କଲେ କ୍ରୋଧ

ମଧୁ ଦଇତକୁ ବଳେ ଧରି କଲେ ବଧ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମା ଶୁଣ ମୋ ବଚନ

ଧରି ନ ପାରିବି ତୋତେ କର ତୁ ଗମନ

।

ବେଳୁବେଳ ତୋର ଉଭା ନ ପାରିବ ସହି

ପଦ୍ମ ମଧ୍ୟରୁ ବାହାରି ଯାଅ ବେଗେ ତୁହି

।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ସେ ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଲେ ବାହାର

ସୃଷ୍ଟି କରିବାକୁ ଇଛା କଲେ ବେଦବର

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ତୁହି ଶୁଣ ଚଉମଥା

ପାସୋରି କି ପକାଇଲୁ ତୁ ପୂର୍ବର କଥା

।

ଯେଉଁ ବର ମାଗିଥିଲୁ ଶିବଙ୍କୁ ତୁ ପୂର୍ବେ

କହ ସେ ତୋହର ପୁତ୍ର ହେଉ ଆସି ଏବେ

।

ଅନାଦି ବଚନ ବ୍ରହ୍ମା ପାଇ ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ

ଶିବଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ହୁଅ ମୋହର ନନ୍ଦନ

।

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଜାତ ସନକ କୁମାର

ଉପୁଜିଲେ ସନକାଦି ସପତ କୁମର

।

ଦେଖିଲେ ସେ ଲୋକ ସୃଷ୍ଟି ନ ପାରିବେ କରି

ଯୋଗ ସାଧିଲେ ସେ ବସି ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ

।

ପିତାର କଥା ନ ମାନି ହେଲେ ଯହୁଁ ଯୋଗୀ

ଦେଖି ପଦ୍ମଯୋନି ବ୍ରହ୍ମା ହେଲେ ବଇରାଗୀ

।

ନୟନରୁ ଅଶ୍ରୁବିନ୍ଦୁ ପଡ଼ିଲାକ ଖସି

କହୁଁ ଉପୁଜିଲେ ଭୂତ ପ୍ରେତ ଶୂନ୍ୟବାସୀ

।

ଶିବଙ୍କୁ ଯେ ସୁମରନ୍ତେ କ୍ରୋଧହେଲା ଉଦେ

ସେ କ୍ରୋଧରୁ ଉପୁଜିଲେ ମହାରୁଦ୍ର ବୃନ୍ଦେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖବାଟେ ହେଲେ ସେ ସବୁ ବାହାର

କୋଟି କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟସମ ତେଜ ତାହାଙ୍କର

।

ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ ଅଗ୍ନି ତୁଲ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ନୟନ

ସ୍ୱୟଂ ମହାଦେବ କଲେ ଉଚ୍ଚରେ ରୋଦନ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ରୋଦନ ନ କରରେ ବାବୁ

ଆଜିଠାରୁ ରୁଦ୍ରନାମ ତୁହି ବୋଲାଇବୁ

।

ଭବ ସର୍ବ ଈଶାନ ଯେ ପଶୁପତି ଭୀମ

ଉଗ୍ର ମହାଦେବ ଏହି ସାତଗୋଟି ନାମ

।

ତୁମ୍ଭର ହୋଇବ ତୁମ୍ଭେ ରହିବଟି ଯହିଁ

ତାହା ମୁଁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଏବେ ଦେଉଅଛି କହି

।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଜଳ ମହୀ ଅଗ୍ନି ପବନ ଆକାଶ

ଦୀକ୍ଷିତ ବିପ୍ର ଚନ୍ଦ୍ରମା ଏହି ତୁମ୍ଭ ବାସ

।

ସୁବର୍ଚ୍ଚଳା ଉମାଦେବୀ ବିକେଶୀ ଆବର

ଶିବ ସ୍ୱାହା ଦିଗ ଦୀକ୍ଷା ରୋହିଣୀ ତୁମ୍ଭର

।

ଭାରିଯା ହେବେ କରିବ ଘର ଏହା ଘେନି

ମଙ୍ଗଳ ସନ୍ତାନ ଶୁକ୍ର ଛନ୍ଦ ସ୍ୱର୍ଗ ଶନି

।

ବୁଧ ଆଉ ମନୋଜବ ଏ ହେବେ କୁମର

ଏହା କହି ପ୍ରଜା ସୃଷ୍ଟି କଲେ ବେଦବର

।

ଦେବ ଦେବ ମହାଦେବ ପୁତ୍ରଗଣ ଦେଇ

ଯୋଗମାର୍ଗରେ ରହିଲେ ମହାଯୋଗୀହୋଇ

।

ଏମନ୍ତେ କୂର୍ମ କହିଲେ ମୁନିଙ୍କି ବୁଝାଇ

ଦ୍ୱିଜ ଗୋପୀନାଥ ଭଜେ ଅଚ୍ୟୁତ ଗୋସାଇଁ

।

ଅଚ୍ୟୁତ ନାମ ଗୋଟିକୁ ଭଜ ସର୍ବପ୍ରାଣୀ

ଅକ୍ଲେଶରେ ତରିଯିବ ଭବତରଙ୍ଗିଣୀ

।

ପୁନରପି ପଚାରିଲେ ସୁରମୁନିଗଣ

ଅନେକ ପ୍ରକାର ସୃଷ୍ଟି କହିଲ ଆପଣ

।

ଏଥିରୁ ସଂଶୟ ଜାତ ହୋଇଲା ଆହୁରି

ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟି ରୁଦ୍ର ସୃଷ୍ଟି ସୃଷ୍ଟି ଆଦିକରି

।

ଏସବୁ ସୃଷ୍ଟିକି ଏକକାଳେ ହେଲାସ୍ୱାମୀ

ଏମନ୍ତ କହି ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୟରେ ପ୍ରଣମି

।

ବୋଇଲେ ସନ୍ଦେହ ଦୂର କର ଆମ୍ଭ ମନୁ

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ବୋଇଲେ ଆଦ୍ୟେ ସ୍ୱାୟମ୍ଭୂବ ମନୁ

।

ଶତବରଷ ଆୟୁଷ ଜାଣ ତାହାଙ୍କର

ପରାର୍ଦ୍ଧ ହୁଅଇ ତାର ଅର୍ଦ୍ଧ ମୁନିବର

।

ପନ୍ଦର ନିମିଷେ ଏକ କାଷ୍ଠ ଯେ ହୁଅଇ

ତିରିଶ କାଷ୍ଠକୁ ଏକ କଳା ଜାଣ କହି

।

ତିରିଶ କଳାରେ ଜାଣ ହୁଅଇ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ

ତିରିଶ ମୁହୂର୍ତ୍ତେ ପୁଣି ହୁଏ ଅହୋରାତ୍ରେ

।

ପନ୍ଦର ଦିନରେ ଏକ ପକ୍ଷ ହୁଏ ଜାଣ

ତିରିଶ ଅହୋରାତ୍ରକୁ ମାସ ବୋଲି ଗଣ

।

ଷଡ଼ମାସରେ ଯେ ଏକ ନୟନ ହୁଅଇ

ଉତ୍ତରାୟଣ ଦକ୍ଷିଣାୟନ ଏହି ଦୁଇ

।

ଦକ୍ଷିଣାୟନ ଅଟଇ ଦେବତାଙ୍କ ରାତ୍ରି

ଉତ୍ତରାୟଣକୁ ଦେବ ଦିବସ ବୋଲନ୍ତି

।

ବାର ସହସ୍ର ବରଷେ ହୁଏ ଚାରିଯୁଗ

ସତ୍ୟ ତ୍ରେତା ଦ୍ୱାପର ଯେ କଳି କରେ ଭୋଗ

।

ଏକସ୍ତରି ଯୁଗେ ହୁଏ ଏକ ମନ୍ୱନ୍ତର

ଚଉଦ ମନୁରେ ଏକ ଦିବସ ବ୍ରହ୍ମାର

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ଦିନେ ହୋଇଲେ କଳପ ବୋଲାଇ

ବ୍ରହ୍ମାର ରାତ୍ରିରେ ମହା କଳପ ହୁଅଇ

।

ସହସ୍ର ଯୁଗରେ ହୁଏ ରୁଦ୍ରକଳ୍ପ ପୁଣି

ଚାରି ସହସ୍ର ଯୁଗକୁ ବିଷ୍ଣୁ କଳ୍ପ ଭଣି

।

ତିରିଶ ଷାଠିଏ କଳ୍ପେ ବ୍ରହ୍ମାକୁ ବରଷେ

ଏହା ଶତଗୁଣ କଲେ ଅନାଦିକି ମାସେ

।

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁକୁ ମାସେ ହେଲେ ହୁଏ ପରା ଜାଣ

ଏହାର ଅର୍ଦ୍ଧ ପରାର୍ଦ୍ଧ କାଳ ପରିମାଣ

।

ଏହାକୁ ମହା ପ୍ରଳୟ ବୋଲନ୍ତି ସକଳେ

ଏଥିରେ ଖଣ୍ତ ପ୍ରଳୟ ହୁଏ କାଳେ କାଳେ

।

ଦିନେ ଦିନେ ପ୍ରଳୟ ଯେ ହୁଅଇ ଆବର

ପ୍ରଳୟ ହେଲେ ସଂସାର ହୁଏ ପୁନର୍ବାର

।

କଳପେ କଳପେ ହୁଏ ଲୟ ଉତ୍ତପତି

କଳପ ସଂଖ୍ୟା ଅନେକ ରୂପେ ବଖାଣନ୍ତି

।

ରୁଦ୍ରକଳ୍ପ ବିଷ୍ଣୁ କଳ୍ପ ଆଦିକଳ୍ପ ପୁଣ

ବରାହ କଳ୍ପ ଆବର ପଦ୍ମକଳ୍ପ ଜାଣ

।

ମାର୍କଣ୍ତେୟ କଳ୍ପ ଆଦି ଏମନ୍ତେ ବହୁତ

ଭିନ୍ନ କଳ୍ପେ ଭିନ୍ନରୂପେ ଜୀବ ଆତଯାତ

।

ଏମନ୍ତେ ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଣ ହୁଅଇଟି ଜାଣ

ଦୀନ ଗୋପୀନାଥ ଭଜେ ଅଚ୍ୟୁତ ଚରଣ

।

ସେ ଅଚ୍ୟୁତ ନାମଗୋଟି ସଂସାରରେ ସାର

ସେହି ନାମ ଧରି ନରେ ଭବୁଁ ହୁଅ ପାର

।

ସୁରମୁନି ପଚାରନ୍ତି ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ କହନ୍ତି

କଶ୍ୟପ ଋଷିଙ୍କି ଜାତକଲେ ପ୍ରଜାପତି

।

ତାହାଙ୍କର ଦୁଇପୁତ୍ର ବତ୍ସ ହେ ଅସିତ

ରୈଭ୍ୟ ନଇଧ୍ରୁବ ଦୁଇ ବତ୍ସ ଋଷିସୁତ

।

ଅସିତ ଋଷି ଭାରିଯା ନାମ ଏକପର୍ଣ୍ଣା

ସେହି ମହାସତୀ ତପେ ତୋଷିଲା ଅପର୍ଣ୍ଣା

।

ତାର ଗର୍ଭୁ ଉପୁଜିଲେ ଶାଣ୍ତିଲ୍ୟ ଦେବଳ

ଏ ଋଷିମାନେ ସମସ୍ତେ କଶ୍ୟପର କୁଳ

।

ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ବଂଶ କହିବା ମନଦେଇ ଶୁଣ

ବ୍ରହ୍ମା ମନରୁ ସମ୍ଭୂତ ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ବ୍ରାହ୍ମଣ

।

ତୃଣବିନ୍ଦୁ ରାଜକନ୍ୟା ନାମ ଇଳବିଳା

ପୁଲ୍ୟସ୍ତ୍ୟ ମୁନିର ହେଲା ସେ କନ୍ୟା ମହିଳା

।

ବିଶ୍ରବା ଋଷି ଯାହାର ଗର୍ଭୁ ଉପୁଜିଲେ

ସେହି ଋଷି ପୁଣି ମହାଋଷି ବୋଲାଇଲେ

।

ଚାରୋଟି ଭାରିଯା ସେହି ବିଶ୍ରବା ଋଷିର

ଦେବବର୍ଣ୍ଣିନୀ ପ୍ରଥମ ଭାରିଯା ତାଙ୍କର

।

ଦ୍ୱିତୀୟ ଭାରିଯା ନାମ ଅଟେ ନଇକେଶୀ

ତୃତୀୟ ଭରିଯା କାକୀ ଅଟେ ଶୁଭ୍ରକେଶୀ

।

ପୁଷ୍ପୋତ୍କଟା ସୁନ୍ଦରୀ ଯେ ଚତୁର୍ଥ ଅଟଇ

ଏହାଙ୍କର ପୁତ୍ରକନ୍ୟା ଶୁଣ ମନଦେଇ

।

ଦେବବର୍ଣ୍ଣିନୀ ଗର୍ଭରୁ କୁବେର ଜନମ

ରାବଣ ଯେ ନରକେଶୀ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ନାମ

।

କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ବିଭୀଷଣ ଆବର ଏ ଦୁଇ

ଦୁହିତାର ନାମ ସୂର୍ପଣଖା ଯେ ଅଟଇ

।

ପୁଷ୍ପୋତ୍କଟା ରାକ୍ଷସୀର ଗର୍ଭୁ ମହୋଦର

ଆବର ପ୍ରହର ଖର ମହାପାର୍ଶ୍ୱ ବୀର

।

ଦୁହିତା ଗୋଟିର ନାମ ଦେଲେ କୁମ୍ଭୀନସୀ

ତ୍ରିଶିରାଙ୍କୁ ଜାତ କଲା ବାକା ଯେ ରାକ୍ଷସୀ

।

ମହାବଳ ବିଦ୍ୟୁଜ୍ୱିହ ଉପୁଜିଲା ପୁଣ

ତୃତୀୟ ପୁତ୍ରର ନାମ ଅଟଇ ଦୂଷଣ

।

ଏହି ଦଶଗୋଟି ପୁତ୍ର ବିଶ୍ରବା ଋଷିର

ରୁଦ୍ର ଭକତ ସମସ୍ତେ ତପୀବର ବୀର

।

ପୁଲହ ଋଷିର ପୁତ୍ରମୃଗ ବ୍ୟାଳ ଦ୍ରଷ୍ଟୀ

ଭୂତ ପିଶାଚ ଶୂକର ରୁକ୍ଷ ହସ୍ତୀ କ୍ରୋଷ୍ଟୀ

।

ମରୀଚି ଋଷିର ପୁତ୍ର କଶ୍ୟପ ଅଟଇ

ଭୃଗୁପୁତ୍ର ଶୁକ୍ର ଦୈତ୍ୟଗୁରୁ ଯେ ବୋଲାଇ

।

ଅତ୍ରି ଋଷିଙ୍କର ପୁତ୍ର ଅଟଇ ଆଜ୍ଞେୟ

ଘୃତାରୀ ଗର୍ଭରୁ ଜାତ ବୈଧୃବ ତନୟ

।

ସ୍ୱସ୍ତି ଅଗ୍ନି ନାମେ ପୁତ୍ର ଅତ୍ରିର ଆବର

ହର୍ଯ୍ୟାଶ୍ୱ ନାମେ ଦକ୍ଷର ବହୁତ କୁମର

।

ନାରଦ ମାୟାରେ ତାଙ୍କୁ ପକାଇଲେ ମାରି

ତେଣୁ ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ତାଙ୍କୁ କୋପକରି

।

ଶାପଦେଲେ ଅପୁତ୍ରିକ ହୁଅ ତୁ ନାରଦ

ଲୋକଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ଲଗାଇ ଦିଅ ତୁ ବିବାଦ

।

କଳିପ୍ରିୟ ହୁଅ ମୋର ଶାପେ ତୁ ଆବର

ସେ ଦିନୁ ନାରଦ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ୱରେତା ମୁନିବର

।

ନାରଦ ମୁନିର କନ୍ୟା ନାମ ଅରୁନ୍ଧତୀ

ବଶିଷ୍ଠ ମୁନିଙ୍କି ଦେଲେ ସେ ନାରଦ ଯତି

।

ଅରୁନ୍ଧତୀ ଗର୍ଭୁ ଜାତ ଶକ୍ତିନାମେ ପୁତ୍ର

ଶକ୍ତିପୁତ୍ର ପରାଶର ହେଲେ ତପୋବନ୍ତ

।

ପରାଶର ଋଷି ପୁତ୍ର ବ୍ୟାସ ମୁନିବର

ଶୁକମୁନି ଅଟନ୍ତି ଯେ ବ୍ୟାସଙ୍କ କୁମର

।

ସେ ଶୁକ ମୁନିର ହେଲେ ପାଞ୍ଚପୁତ୍ର ଜାଣ

ଭୂରିଶ୍ରବା ପ୍ରଭୁ ଶମ୍ଭୁ କୃଷ୍ଣ ଗୌର ପୁଣ

।

ଆବର ଥିଲେ ତାଙ୍କର ତିନୋଟି ଦୁହିତା

କୀର୍ତ୍ତିମତୀ ଯୋଗମାତା ପୁଣି ଧୃତବ୍ରତା

।

ଏମନ୍ତ ସେ ଋଷିବଂଶ କହିଲୁ ବୁଝାଇ

ଗୋପୀନାଥ ବୋଲେ ହରି ହରି ବୋଲଭାଇ

।

କଳିଯୁଗେ ହରିନାମ ଗୋଟି ଅଟେ ସାର

ଅହ ରହ ସେହି ନାମ ପିଅ ନାରୀ ନର

।

କହୁଛନ୍ତି କୂର୍ମରୂପୀ ଜଗତ ଗୋସାଇଁ

ସୂର୍ଯ୍ୟବଂଶ କଥା ଏବେ ଦେଉଛି ବୁଝାଇ

।

କଶ୍ୟପ ଋଷି ଭାରିଯା ଅଟନ୍ତି ଅଦିତି

ଆଦିତ୍ୟ ତାହାଙ୍କ ଗର୍ଭୁ ହେଲେ ଉତ୍ତପତି

।

ଚାରୋଟି ଭାରିଯା ସେହି ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବଙ୍କର

ସଂଜ୍ଞା ରାଜ୍ଞୀ ପ୍ରଭା ଛାୟା ନାମ ତାହାଙ୍କର

।

ସଂଜ୍ଞା ଗର୍ଭୁ ବୈବସ୍ୱତ ମନୁ ହେଲେ ଜନ୍ମ

ରାଜ୍ଞୀ ଗର୍ଭୁଁ ଉପୁଜିଲେ ରେବନ୍ତ ଯେ ଯମ

।

ଯମୁନା ନାମେ ହୋଇଲା ଦୁହିତା ଆବର

ଛାୟା ଗର୍ଭରୁ ସମ୍ଭୁତ ସାବର୍ଣ୍ଣି କୁମର

।

ତପତୀ ବିଷ୍ଟି ଏ ଦୁଇ କନ୍ୟା ହେଲେ ପୁଣି

ପୁତ୍ରକେ ପୁଣି ହୋଇଲା ତାର ନାମ ଶନି

।

ପ୍ରଭାର ଯେ ଏକପୁତ୍ର ତା ନାମ ପ୍ରଭାତ

ବୈବସ୍ୱତ ମନରୁ ଯେ ହେଲେ ନବସୁତ

।

ଇକ୍ଷ୍ୱାକୁ ନାଭାଗ ଧୃଷ୍ଟ ଶର୍ଯ୍ୟାତି ଆବର

ନରିଷ୍ୟନ୍ତ ନଭାଗ ଯେ ଅରିଷ୍ଟ କୁମର

।

କରୁଷ ପୃଷଧ୍ର ଘେନି ଏମନ୍ତେ ଏ ନବ

ପନ୍ଦର ପୁତ୍ର ଇକ୍ଷ୍ୱାକୁ କୁଳରେ ଉଦ୍ଭବ

।

ତା ମଧ୍ୟରେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ନାମ ଯେ ବିକୁକ୍ଷି

କାକୁସ୍ଥ ସେ ବୋଲାଇଲା ସ୍ୱର୍ଗ ପୁର ରଖି

।

ତାହାର ପୁତ୍ର ଯେ ପୃଥୁ ତା ପୁତ୍ର ବିଶ୍ୱକ

ତାହାର କୁମର ନାମ ଅଟଇ ଆର୍ଦ୍ରକ

।

ତାର ପୁତ୍ର ଯୁବନାଶ୍ୱ ସେ ବଡ଼ ପ୍ରତାପୀ

ପୁତ୍ରର ନିମନ୍ତେ ସେହି ବୋଲାଇଲା ତପୀ

।

ଗୋକର୍ଣ୍ଣତୀର୍ଥକୁ ଗଲା ଦିନେ ମହୀପତି

ଗଉତମ ଋଷି ତହିଁ ତପ କରୁଛନ୍ତି

।

ଚରଣେ ପ୍ରଣମି ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ ପୁଣି

କି କଲେ ମୋହର ପୁତ୍ର ହେବ କହ ମୁନି

।

ଗଉତମ ବୋଇଲେ ତୁ ନାରାୟଣ ଭଜ

ଭଜି ପାରିଲେ ପାଇବୁ ଧାର୍ମିକ ତନୁଜ

।

ଶୁଣି ବିଷ୍ଣୁପାଦେ ରାଜା ଲଗାଇଲେ ଲୟ

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପ୍ରସାଦେ ହେଲା ଗୋଟିଏ ତନୟ

।

ତାହାର ନାମ ଶ୍ରୀବନ୍ତୀ ସେହି ମହାବୀର

ଶ୍ରାବନ୍ତୀ ନାମେ ଥାପିଲା ଏକ ମହାପୁର

।

ତାର ପୁତ୍ର ବୃହଦଶ୍ୱ ନାମେ ନରପତି

କୁବଳୟାଶ୍ୱ ନାମରେ ତାହାର ସନ୍ତତି

।

ଧୁନ୍ଦୁ ନାମେ ଥିଲା ଏକ ପ୍ରତାପୀ ଅସୁର

ତାକୁ ମାରିବାକୁ ତାର ନାମ ଧୁନ୍ଦୁମାର

।

କୁବଳୟାଶ୍ୱର ହେଲେ ତିନୋଟି ନନ୍ଦନ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠପୁତ୍ର ବୃଢ଼ାଶ୍ୱ ଯେ ହୋଇଲା ରାଜନ

।

ବୃଢ଼ାଶ୍ୱ ପୁତ୍ର ପ୍ରମୋଦ ତା ପୁତ୍ର ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ

ତା ପୁତ୍ର ନିକୁମ୍ଭ ତାର ପୁତ୍ର ସଂହିତାଶ୍ୱ

।

ତାହାର ସୁତ କୁଶାଶ୍ୱ ଅରୁଣାଶ୍ୱ ଦୁଇ

ଅରୁଣାଶ୍ୱ ପୁତ୍ର ଯୁବନାଶ୍ୱ ଯେ ବୋଲାଇ

।

ବାସବ ସମାନ ସେହି ବୀର ତେଜୋବନ୍ତ

ବାରୁଣି ନାମରେ ଯାଗ କରି ନୃପନାଥ

।

ମାନ୍ଧାତା ନାମେ ପାଇଲା ବିଷ୍ଣୁ ଭକ୍ତ ପୁତ୍ର

ଅତି ପବିତ୍ର ଅଟଇ ତାହାର ଚରିତ

।

ମାନ୍ଧାତାର ତିନି ପୁତ୍ରଗୁଣବନ୍ତ ଅତି

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଅମ୍ବରୀକ୍ଷ ରାଜା ହେଲା ମହୀପତି

।

ତାର ପୁତ୍ର ଯୁବନାଶ୍ୱ ତା ପୁତ୍ର ହାରିତ

କୁରୁକୁତ୍ସ ନାମେ ହେଲା ତାହାର ଯେ ସୁତ

।

କ୍ରସମଦ୍ୟୁ ପୁରୁକୁତ୍ସ ରାଜାର ନନ୍ଦନ

ତାହାର ସୁତ ସମ୍ଭୂତି ସେ ହେଲା ରାଜନ

।

ତାର ପୁତ୍ର ବିଷ୍ଣୁବୃଦ୍ଧ ନାମେ ନରପତି

ଅନରଣ୍ୟ ନାମେ ହେଲା ତାହାର ସନ୍ତତି

।

ତାରପୁତ୍ର ବୃହଦଶ୍ୱ ତା ପୁତ୍ର ହର୍ଯ୍ୟଶ୍ୱ

କର୍ଦ୍ଦମ ଋଷିଙ୍କି ତପେ କରିବାରୁ ତୋଷ

।

ସୂର୍ଯ୍ୟସମ ବଳବନ୍ତ ପୁତ୍ରେକ ପାଇଲା

ନରପତି ତାର ନାମ ବସୁମନା ଦେଲା

।

ବସୁମନା ସୂର୍ଯ୍ୟ ସେବି ପାଇଲା ନନ୍ଦନ

ତା ନାମ ତ୍ରିଧନ୍ୱା ସେହି ଶତ୍ରୁ ନିସୂଦନ

।

ଦାନଶୁର ମାନଶୂର ରାଜା ବସୁମନା

ପୃଥ୍ୱୀ ରାଜାଙ୍କୁ ଜିଣିଲା ଘେନି ନିଜସେନା

।

ତହୁଁ ଆସି ଅଶ୍ୱମେଧ ଯାଗ କଲା ରାଜା

ନିମନ୍ତ୍ରି ଋଷି ମୁନିଙ୍କି କଲା ତହିଁ ପୂଜା

।

ଅନ୍ନଛତ୍ର ଜଳଛତ୍ର ଦେଲା ସେ ବହୁତ

ନିର୍ବିଘ୍ନରେ କଲା ରାଜା ଯାଗ ସମାପତ

।

ଯାଗ ଶେଷେ ସଭାକରି ବସିଲା ନୃପତି

ଋଷି ମୁନିମାନେ ସେହି ସଭାରେ ଅଛନ୍ତି

।

ସଭାରେ ବିନୟ କରି ବୋଇଲା ରାଜନ

ତୁମ୍ଭେମାନେ ମହାଜ୍ଞାନୀ ସବୁ କଥା ଜାଣ

।

କଥାଏ ମୁଁ ପଚାରିବି ନ ଧରିବ ଦୋଷ

ଇହଲୋକ ଯଜ୍ଞତପ ଆବର ସନ୍ନ୍ୟାସ

।

ଏହାର ମଧ୍ୟେ ପ୍ରଧାନ କେ ପୁଣି ଅଟଇ

ବଶିଷ୍ଠ ମୁନି କହିଲେ ଶୁଣ ନରସାଇଁ

।

ଚାରି ବେଦ ପଢ଼ିସାରି କରିବ ଯେ ଘର

ବିଭା ହୋଇ ପୁତ୍ର ମୁଖ ଦେଖିବ ଆବର

।

ଯାଗ ଯଜ୍ଞ କରି ବନବାସୀ ହେବ ଶେଷେ

ଯୋଗମାର୍ଗେ ତନୁ ତେଜି ଯିବ ବିଷ୍ଣୁପାଶେ

।

ବୋଇଲେ ପୁଲସ୍ତ୍ୟ ମୁନି ଶୁଣ ହେ ରାଜନ

ଯାଗ ଯଜ୍ଞେ ଦେବତାଙ୍କୁ କରି ଆରାଧନ

।

ମହାଯୋଗୀ ହୋଇ ତପେ ଶ୍ରୀହରିଙ୍କି ତୋଷି

ଏ ସଂସାର ତେଜି ପୁଣି ହୋଇବ ସନ୍ନ୍ୟାସୀ

।

ବୋଇଲେ ପୁଲହ ମୁନି ଶୁଣ ନୃପମଣି

ପୁରାଣ ପୁରୁଷ ସେହୁ ଜଗତର ଯୋନି

।

ଘୋରତପେ ତାଙ୍କୁ ଯେବେ ତୋଷି ପାର ତୁମ୍ଭେ

ମୁକତି ପାଇବ ଆଉ ନ ପଡ଼ିବ ଭବେ

।

ବୋଇଲେକ ଯମଦଗ୍ନି ଆହୋ ନୃପବର

ଯେଉଁ ପ୍ରଭୁ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟମୀ ଜଗତ ଈଶ୍ୱର

।

ଯାଗ ସାଧି ଯୋଗମାର୍ଗେ କଲେ ଦରଶନ

ଏଥୁଁ ଅଧିକ ମଙ୍ଗଳ ନାହିଁହେ ରାଜନ

।

ବୋଇଲେକ ବିଶ୍ୱାମିତ୍ର ଶୁଣ ନରପତି

ଅନନ୍ତ ମହିମା ଯାର ଅନନ୍ତ ଶକତି

।

ଅନଳ ସ୍ୱରୂପ ମହାରୁଦ୍ର ମନ୍ତ୍ର ଜପି

ତପ ଆରାଧିବ ମୂଳ କମଳକୁ ଥାପି

।

ତେଣେ ଚଉବର୍ଗ ଜାଣ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ମିଳିବ

ଯାଗ ଯଜ୍ଞ ଦେବ ପୂଜା କିମ୍ପାଇ କରିବ

।

ବୋଇଲେକ ଭରଦ୍ୱାଜ ଆହୋ ମହୀପତି

ବାସୁଦେବ ପାଦପଦ୍ମେ କରିବ ଭକତି

।

ଯାଗ ଯଜ୍ଞ ତପ ଆଦି ଯାହା ତୁମ୍ଭେ କର

ଭଜୁଥିବ ବାସୁଦେବ ଶ୍ରୀରଙ୍ଗା ପୟର

।

ଏଥିରୁ ମଙ୍ଗଳ କିଛି ନାହିଁ ଏ ଜଗତେ

ବୋଇଲେକ ଅତ୍ରି ମୁନି ଶୁଣ ନରପତେ

।

ଯାହାଠାରୁ ଏ ଜଗତ ହୋଇ ଉତପତ୍ତି

ଯାହାର ପୁତ୍ର ଅଟଇ ବିଶ୍ୱ ପ୍ରଜାପତି

।

ସେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଆରାଧିବ ଘୋର ତପକରି

ଏଥିରୁ ମଙ୍ଗଳ ଆଉ ନାହିଁ ଦଣ୍ତଧାରୀ

।

ବୋଇଲେ ଯେ ଗଉତମ ଶୁଣ ମହୀପାଳ

ଅନାଦି ବ୍ରହ୍ମ ଶକତି ପ୍ରଭୁ ଆଦିମୂଳ

।

ତାହାଙ୍କର ପୂଜାଠାରୁ ଅଧିକ କି ଅଛି

ଜଗତ କରତା ସେହି ପ୍ରଭୁ ଶିରୀବତ୍ସି

।

କଶ୍ୟପ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ଆହେ ମହାରାୟ

ଦେବ ଦେବ ମହାଦେବ ଯେ ଦେବାଧିରାୟ

।

ସେହି ସମ୍ଭୁ ସେବା କଲେ ମିଳଇ ସର୍ବସ୍ୱ

କ୍ରତୁଋଷି ବୋଇଲେ ଯେ ଶୁଣହେ ନରେଶ

।

ବେଦ ପଢ଼ି ଯୋଗକରି ପାଇଛ ଯେ ପୁତ୍ର

ତପ ସାଧି କୁଳକୁ ହେ କରିଣ ପବିତ୍ର

।

ଯୋଗେ ତନୁ ତେଜି ଅନ୍ତେ ବଇକୁଣ୍ଠେ ଯିବ

ବେଦ ପୁରାଣ ବାଣୀ ଏ ଜାଣ ନରଧବ

।

ନରପତି ବସୁମନା ସବୁ କଥା ଶୁଣି

ଆନନ୍ଦେ ଋଷିମାନଙ୍କୁ ଦେଇଣ ମେଲାଣି

।

ପୁତ୍ର ତ୍ରିଧନ୍ୱାକୁ ଡାକି ବୋଇଲା ଏମନ୍ତ

ଆରେ ବାବୁ ଏ ରାଜ୍ୟକୁ କର ତୁ ପବିତ୍ର

।

ଏକାକ୍ଷର ବ୍ରହ୍ମଅଛି ସୂର୍ଯ୍ୟ ବିମ୍ବେ ରହି

ଘୋର ତପ କରି ତାଙ୍କୁ ଆରାଧିବି ମୁହିଁ

।

ଏ ମହୀମଣ୍ତଳ ଧର୍ମେ ପାଳୁଥିବୁ ବାବୁ

ଏହା କହି ରାଜା ରାଜ୍ୟ ଧନ ଛାଡ଼ି ସବୁ

।

ହିମାଳୟ ଶିଖେ ଦେବତାରୁ ବନେ ଯାଇ

ନିତ୍ୟ ତହିଁ ଥିବା କନ୍ଦମୂଳ ଫଳ ଖାଇ

।

ମୂଳ କମଳକୁ ଥାପି ବସିଲା ଆସନେ

ପାଞ୍ଚମନ ପ୍ରକୃତିକି ରଖି ଏକସ୍ଥାନେ

।

ବେଦମାତା ଗାୟତ୍ରୀକୁ ଜପିଲା ସେ ବସି

ଏମନ୍ତେ ଶତ ବରଷ ହୋଇ ଯୋଗଭ୍ୟାସୀ

।

ବ୍ରହ୍ମପୁରେ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ଆସନ ଟଳିଲା

ପୁର ସହିତରେ ତାଙ୍କ ସଭାହିଁ କମ୍ପିଲା

।

ଧ୍ୟାନରେ ତା ଜାଣିପାରି କମଳ ଆସନ

ଋଷିଙ୍କୁ ସଙ୍ଗରେ ଘେନି କଲେ ଆଗମନ

।

ଦେବଦାରୁ ବନେ ଯହିଁ ରାଜାକଲେ ତପ

ଚତୁର୍ମୁଖ ବ୍ରହ୍ମା ତହିଁ ବୋଇଲେ ସ୍ୱରୂପ

।

କାହିଁପାଇଁ ଘୋର ତପ କରୁଛୁ ନୃପତି

ଆମ୍ଭେ ପଚାରୁଛୁ ଆସି ତୋତେ ପ୍ରଜାପତି

।

ବରମାଗ ଦେବୁଁ ଆମ୍ଭେ କହୁଅଛୁଁ ସତ୍ୟ

ତୋହରି ଉପରେ ଆମ୍ଭେ ହୋଇଅଛୁ ପ୍ରୀତ

।

କର୍ଣ୍ଣେ ଯହୁଁ ସମ୍ଭାଇଲା ଆସି ଶୂନ୍ୟବାଣୀ

ଚକ୍ଷୁ ମେଲି ଉପରକୁ ଚାହିଁ ନୃପମଣି

।

ଦେଖିଲା ଆକାଶ ମାର୍ଗେ ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

ଚାରିଗୋଟି ମୁଖ ଉଚ୍ଚେ ବେଦ ଫୁକାରନ୍ତି

।

ସହସ୍ର କିରଣ ତୁଲ୍ୟ ଜ୍ୟୋତି ବିରାଜଇ

ମରାଳ ଚଢ଼ି ଶୂନ୍ୟରେ ବିଜୟ ଗୋସାଇଁ

।

ଚଉପାଶେ ବେଢ଼ି ଋଷି ମୁନି କରଯୋଡ଼ି

ଉଭାହୋଇ ବେଦବର ସ୍ତବ ମୁଖେ ପଢ଼ି

।

ଏମନ୍ତ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଦେଖି ନରପତି

କରଯୋଡ଼ି ଆନନ୍ଦରେ କଲା ଦିବ୍ୟ ସ୍ତୁତି

।

ଦେହ ଉଲୁସିଲା ରୋମ ଟାଙ୍କୁରି ଉଠିଲା

ଜୟ ଜୟ ବେଦବର ମୁଖରେ ବୋଇଲା

।

ଯେବେ ମୋର ତପେ ଦେଇ ହୋଇଲ ପ୍ରସନ୍ନ

ଅନୁଗ୍ରହ କରିମୋତେ ଦେଲ ଦରଶନ

।

ତୁମ୍ଭେ ତ ଦେବାଧି ଦେବ ରାୟ ପଦ୍ମଯୋନି

ତୁମ୍ଭର ଅଶେଷ ରୂପ ନ ଜାଣନ୍ତି ମୁନି

।

ମୁଁ ହୀନ ପାମର ନର କେତେ ବୁଦ୍ଧିମୋର

ତୁମ୍ଭ ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣିବଇଁ ଆହେ ବେଦବର

।

ଶରଣ ପଶିଲି ତବ ଚରଣ କମଳେ

ଏତେ ବୋଲି ନରପତି ଲୋଟି ଭୂମିତଳେ

।

ଉଠି ପୁଣି କର ଦୁଇ ନିବେଶଇ ଶିରେ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ ତୁ ଏହି ସଂସାରେ

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ ମରାଳ ବାହନ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ କମଳ ଆସନ

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ ଅନେକ ତୋ ମୁଖ

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ ହରୁ ପ୍ରାଣୀ ଦୁଃଖ

।

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ କର ମୋତେ ତ୍ରାହି

ନମସ୍ତେ ନମସ୍ତେ ତାତ ବିଶ୍ୱମୁଖ ତୁହି

।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କରନ୍ତେ ନୃପତି

ହସ୍ତରେ ଆଉଁଷି ତାର ଅଙ୍ଗ ପ୍ରଜାପତି

।

ବୋଇଲେ କି ବରେ ଇଚ୍ଛା ମାଗ ତାହା ବେଗେ

ରହି ନ ପାରିବୁ ଆମ୍ଭେ ଯିବୁ ଉଦବେଗେ

।

ନୃପତି ବୋଇଲା ତାତ ଦେବୁ ଯେବେ ବର

ଶତ ବରଷ ରହିବ ଆହୁରି ଶରୀର

।

ବେଦମାତ ଗାୟତ୍ରୀକି ଜପିବି ଏ ଦେହ

ଆୟୁ ନଥିଲେ କି ଏହି ଦେହ ଗୋଟି ରହେ

।

ଦେହ ନ ରହିଲେ କାହୁଁ ଜପିବି ଏ ମନ୍ତ୍ର

ମନ୍ତ୍ର ନ ଜପିଲେ ସିଦ୍ଧି ହୋଇବ କି ଯନ୍ତ୍ର

।

ଯନ୍ତ୍ର ସାଧି ନ ପାରିଲେ ସମସ୍ତ ବିଫଳ

ଏଣୁ ଶତବର୍ଷ ଆୟୁ ମାଗେ ଆଦିମୂଳ

।

ଅସ୍ତୁ ହେଉ କହି ତହୁଁ ଗଲେ ବେଦବର

ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ରାଜାପାଇ ବ୍ରହ୍ମାଠାରୁ ବର

।

ତିନିବେଳ ଜଳେ ବୁଡ଼ି ଫଳ ମୂଳ ଭକ୍ଷି

ମନର ମୂଳେ ପଚିଶ ପ୍ରକୃତିକି ରଖି

।

ଯନ୍ତ୍ର ଥାପି ମନ୍ତ୍ର ସିଦ୍ଧ କଲା ବସି ରାଜା

ପ୍ରତି ବର୍ଷ କଲା ପୁଣି ଗାୟତ୍ରୀକି ପୂଜା

।

ଘନ ଘନ ରବି ବିମ୍ବ କମ୍ପିଲା ସେ ତପେ

ପୁରୁଷେକ ବାହାରିଲା ତହୁଁ ଜ୍ୟୋତିରୂପେ

।

ଶୂନ୍ୟେ ଥାଇ ବୋଇଲେ ହେ ରାଜା ହୁଅ ସ୍ଥିର

ଆମ୍ଭେ ଆସିଅଛୁ ତୋତେ ଦେବାପାଇଁ ବର

।

ଚକ୍ଷୁମୋର ଉପରକୁ ଚାହିଁଲା ନୃପତି

ଦେଖିଲାକ ରୁଦ୍ରରୂପୀ ଦେବ ପ୍ରଜାପତି

।

ଚାରିଗୋଟି ଶିର ତାଙ୍କ ମଉଳିରେ ଜଟା

କଟୀତଟେ ରଙ୍ଗବସ୍ତ୍ର ଭୁଜ ଯେ ଆଠୁଟା

।

ତିନିଗୋଟି ନେତ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଚନ୍ଦ୍ର ଅଗ୍ନି ପ୍ରାୟ

ରକ୍ତ ବର୍ଣ୍ଣ ମାଳା ଏକ ଲମ୍ବିଛି ହୃଦୟ

।

ବାଳସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାୟ କାନ୍ତି କଣ୍ଠ ନୀଳକର୍ଣ୍ଣ

ଝଟ ଝଟ ଦିଶୁଛନ୍ତି ଦେହର କିରଣ

।

ଅଧେକ ଯେ ନାରୀ ପୁଣି ଅଧେକ ପୁରୁଷ

ସୋ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଦେଖି ବୋଲଇ ନରେଶ

।

କିଏ ତୁମ୍ଭେ କାହିଁପାଇଁ ରହିଅଛ ଶୂନ୍ୟେ

ଚାହିଁ ନ ପାରଇ ମୁହିଁ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନୟନେ

।

ରାଜାର ଏ କଥା ଶୁଣି ବୋଇଲେ ସେ ଦେବ

ଆମ୍ଭେ ଅଟୁ ଅର୍ଦ୍ଧ ନାରୀଶ୍ୱର ମହାଦେବ

।

ତୋହର କଠୋର ତପ ନ ପାରିଲୁ ସହି

ବର ଦେବାପାଇଁ ଶୂନ୍ୟେ ଅଛୁ ଆମ୍ଭେ ରହି

।

ଆନନ୍ଦରେ କରଯୋଡ଼ି ରାଜା କରେ ସ୍ତୁତି

ଜୟ ଜୟ ନୀଳକଣ୍ଠ ଜୟ ପଶୁପତି

।

ନମୋ ନମୋ ମହାଯୋଗୀ ମହେଶ୍ୱର ହର

ନମୋ ନମୋ ତ୍ରିନୟନ ପାର୍ବତୀର ବର

।

ନମୋ ନମୋ ଶମଶାନବାସୀ ଭୂତପତି

ଦେବ ଦାନବେ ଗୋଚର ନୋହେତୋ ମୂରତି

।

ତୁହି ଦେବ ସନାତନ ଅନାଦି ନିଧନ

ଏମନ୍ତ ବହୁତ ସ୍ତୁତି କରି ସେ ରାଜନ

।

ଭୂମିତଳେ ଲୋଟି ବୋଲେ ତ୍ରାହି ତ୍ରାହି ହର

ତାହାକୁ ଆଉଁସିଦେଇ ବୋଇଲେ ଶଙ୍କର

।

ଉଠ ଉଠ ମହାତମା ମାଗ ଇଚ୍ଛା ଯାହା

ଉଠି କରଯୋଡ଼ି ପୁଣି ବୋଲେ ନରନାହା

।

ଯେବେ କୃପା କଲ ମୋତେ ଦିଅ ଏହି ବର

ଆୟୁ ବୃଦ୍ଧି ହେବ ଶତ ବରଷ ମୋହର

।

ହେଉ କହି ମହାରୁଦ୍ର ହୋଇଲେ ଗୁପତ

ପୁଣି ତପ କଲା ରାଜା ହୋଇ ଶୁଚିମନ୍ତ

।

ଏମନ୍ତେ ଶତ ବରଷ ବହିଗଲା ପୁଣି

ଗାୟତ୍ରୀ ମନ୍ତ୍ରକୁ ଜପ କରେ ନୃପମଣି

।

ଘନ ଘନ କମ୍ପିଲା ଯେ ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁର

ରହି ନ ପାରିଲେ ତହିଁ ଦେବ ଦାମୋଦର

।

ଶୂନ୍ୟେଥାଇ ବୋଇଲେରେ କିମ୍ପା କରୁତପ

ଆତ୍ମାକୁ ତୁ କଷ୍ଟ ଦେଇ ଅରଜିଲୁ ପାପ

।

ଏହାଶୁଣି ଶୂନ୍ୟକୁ ଯେ ଚାହିଁଦେଲା ରାଜା

ଆକାଶରେ ବିରାଜୁଛି ଏକ ମହାତେଜା

।

ବୋଇଲା ହୋ ମହାତମା କହ ତୁମ୍ଭେ କିଏ

ବିରାଜୁଛ ଆକାଶରେ କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟ ପ୍ରାୟେ

।

ବୋଇଲେ ସେ ଶୂନ୍ୟବାସୀ ଶୁଣ ନୃପବର

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଅନାଦିବ୍ରହ୍ମ ଦେବ ଚକ୍ରଧର

।

ତୋହର କଠୋର ତପ ନ ପାରିଲୁ ସହି

ବର ଦେବାପାଇଁ ଆସି ଶୂନ୍ୟେ ଅଛୁଁ ରହି

।

ଯାହା ତୁ ମାଗିବୁ ଆମ୍ଭେ ନିଶ୍ଚେ ଦେବୁ ତାହା

କେମନ୍ତେ ପରତେ ଯିବି ବୋଲି ନରନାହା

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ କାହୁଁ ଦେଖିବୁ ମୋରୂପ

ଦେଖି ନ ପାରନ୍ତି ତପୀ କରି ଘୋର ତପ

।

ଯୋଗୀ ଯୋଗ ସାଧି ସାଧି ନ ପାରନ୍ତି ଦେଖି

ମୋହର ଭକତ ମୋତେ ପାରେ ବାନ୍ଧିରଖି

।

ନୃପତି ବୋଇଲା ତେବେ ତୁମେ ଯାଅଫେରି

ରୂପ ନ ଦେଖିଲେ ବର କି ହେବ ମୋହରି

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ରାଜା ଆୟୁ ନାହିଁ ତୋର

ଶତବର୍ଷ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ପାଇ ହର ବର

।

ତପ କରି ନ ପାରିବୁ ଦେହ ଯିବ ସଢ଼ି

କରିବୁ ଯାତନା ଭୋଗ ନରକରେ ପଡ଼ି

।

ସିଦ୍ଧ ହୋଇଥିଲେ ସିନା ହୁଅନ୍ତୁ ଅମର

ମହା ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ଅଟେ ସେହି ନୃପବର

।

ଆୟୁଷ ମୋହର ଯେବେ ନାହିଁ ତୁମ୍ଭେ ଜାଣ

କେମନ୍ତ ରଖିଅଛଇ ମୋତେ ଜନ୍ତୁରାଣ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ତୋର ଅଛି କିଛି ଧର୍ମ

ଧର୍ମ ଥିବା ପ୍ରାଣୀକି ଯେ ନ ଦଣ୍ତଇ ଯମ

।

ନୃପତି ବୋଇଲା ଧର୍ମବନ୍ତ ପ୍ରାଣୀମାନେ

ମରିଗଲେ ବସନ୍ତି ଯେ ଯାଇଁ କେଉଁସ୍ଥାନେ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଯାଗ ଯଜ୍ଞ ଯେ କରଇ

ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ଦେବତାଙ୍କ ପାଖରେ ବସଇ

।

ବ୍ରହ୍ମ ବିଦ୍ୟା ସାଧିଲେଟି ଘୋର ତପକରି

ବ୍ରାହ୍ମଣ ହୋଇ ଗମଇ ଅନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମପୁରୀ

।

ଯୋଗ ସାଧି ଯୋଗୀଜନ ବସେ କଇଳାସେ

ପୁଣି ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନମଇ ଆସି ପୁଣ୍ୟ ଶେଷେ

।

ଏହାଶୁଣି ନରପତି ବୋଇଲେକ ପୁଣି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଜନ୍ମ ନ ହୁଅଇ କହ କେଉଁପ୍ରାଣୀ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ମୋ ଭକତ

ଜନମ ନ ହୋଇ ସେହି ହୁଅଇ ମୁକତ

।

ନୃପତି ବୋଇଲେ କହ ଭକତ ଲକ୍ଷଣ

କେମନ୍ତେ ବ୍ରହ୍ମକୁ ଚିହ୍ନି ପାରଇଟି ଜନ

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ଏକ ଅକ୍ଷର ତୁ ଜପ

ଏକାକ୍ଷର ଜପିଲେ ତୁ ଦେଖିବୁ ମୋ ରୂପ

।

ମୋ ରୂପ ଦେଖିଲେ ଜନ୍ମମୃତ୍ୟୁ ତୋର ନାହିଁ

ଭକତ ଲକ୍ଷଣ ତୁ ହୋ ଶୁଣ ନରସାଇଁ

।

ଯେ ମୋର ଭକତ ସେ ମୋ ନାମ ନ ଛାଡ଼ିବ

ରାଗ ହିଂସା ଆଦି ତାର କିଛି ହିଁ ନ ଥିବ

।

ତାହାର କଥାକୁ ମୁହିଁ ଥାଏ ଅନୁସରି

ତା ନିମନ୍ତେ ଚକ୍ରଗୋଟା ଥାଏଁ କରେ ଧରି

।

ନୃପତି ବୋଇଲେ ଏବେ କରିବି ମୁଁ କିସ

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ସାଧିବାକୁ ନାହିଁ ମୋ ଆୟୁଷ

।

ଏତେ କଷ୍ଟ ପାଇ ତୁମ୍ଭେ ଅଇଲ କାହିଁକି

ଆସିଥିଲ ଯହୁଁ ତୁମ୍ଭେ ଯାଅ ହୋ ତହିଁକି

।

ଶ୍ରୀହରି ବୋଇଲେ ରାଜା ଶୁଣ ଆମ୍ଭ ବାଣୀ

ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ଦେଉଅଛୁଁ ହୁଅ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ

।

ବରଷେ ଆୟୁଷ ଆଉ ଦେଲୁ ଆମ୍ଭେ ତୋତେ

ଜ୍ଞାନ ସାଧିଲେ ତୁ ଦେଖିପାରିବୁ ହୋ ମୋତେ

।

ତୋହରି ଦେହରେ ତୁହି ଦେଖିବୁ ମୋ ରୂପ

ଏକାକ୍ଷର ମନ୍ତ୍ର ଗୋଟି ହୃଦପଦ୍ମେ ଜପ

।

ଜପିଲେ ତୁ ସିଦ୍ଧଯୋଗୀ ହେବୁ ହୋ ରାଜନ

ମନ୍ତ୍ର କର୍ଣ୍ଣେ କହିଦେଲେ ପ୍ରଭୁ ଭଗବାନ

।

ମନ୍ତ୍ର ଜ୍ଞାନ ପାଇ ରାଜା ଥାପିଲା ଆସନ

ଓଲଟି ବହିଲା ପାଣି ଉଜାଣି ପବନ

।

ଷଟ କମଳରେ ମନ୍ତ୍ର ଜପି ଜପି ଗଲା

ଲଲାଟ ଚକ୍ରରେ ହଂସ ଗୋଟିକି ଧଇଲା

।

ତ୍ରିଗୁଣ ଦଉଡ଼ି କାଟି ସାଧିଲା ବଇରୀ

ଜ୍ୟୋତି ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଗୋଟି ଦେଖେ ବଳେ ଧରି

।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦାପଦ୍ମ ଶୋହେ ଚାରି କରେ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଠାକୁରାଣୀ ସେବା କରନ୍ତି ପୟରେ

।

କଟୀତଟେ ପୀତାମ୍ବର ଅପୂର୍ବ ମୂରତି

ବକ୍ଷସ୍ଥଳେ କଉସ୍ତୁଭମଣିର ଯେ ଜ୍ୟୋତି

।

ଜଳ ଜଳ ଦିଶିବାରୁ ପାଉଛି କି ଶୋଭା

ଇନ୍ଦ୍ର ନୀଳମଣିକି ଯେ ନିନ୍ଦେ କେଶ ଗଭା

।

ଏମନ୍ତ ଅପୂର୍ବ ରୂପ ଦେଖି ନରପତି

ଆନନ୍ଦେ ବୋଲଇ ଜୟ ଜୟ ଶିରୀପତି

।

ଏମନ୍ତେ ଅନେକ ସ୍ତୁତି କରି ସେ ରାଜନ

ଜ୍ୟୋତିରେ ଦେଇ ଜ୍ୟୋତିକି ମିଶାଇ ବହନ

।

ଜନ୍ମ ମରଣକୁ ଜିଣି ହେଲା ଅଜ୍ରାମର

ପରମ ପଦ ପାଇଲା ସେହି ନୃପବର

।

ତାହାର ପୁତ୍ର ତ୍ରିଧନ୍ୱା ପାଳିଲାକ ମହୀ

ପ୍ରଜାଙ୍କୁ ଧର୍ମେ ରଖାଇ ଆପେ ଧର୍ମେ ରହି

।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ନାମ ଦେଲା ତ୍ରର୍ଯ୍ୟାଋଣ

ତ୍ରର୍ଯ୍ୟାଋଣର ନନ୍ଦନ ସତ୍ୟବ୍ରତ ଜାଣ

।

ସତ୍ୟବ୍ରତର ନନ୍ଦନ ହରିଶ୍ଚନ୍ଦ୍ର ରାଜା

ଯଜ୍ଞରେ ଦକ୍ଷିଣା ଦେଲା ବିକି ତା ଭାରିଯା

।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ନାମ ଅଟଇ ରୋହିତ

ଧୂନ୍ଧୁ ନାମରେ ହୋଇଲା ତାର ଏକ ସୂତ

।

ତା ପୁତ୍ର ବିଜୟ ତାର ପୁତ୍ର ଯେ କାରୁକ

କାରୁକ ନୃପତି ହେଲା ପୁତ୍ର ନାମ ବୃକ

।

ବୃକ ପୁତ୍ର ନାମ ବହୁ ତା ପୁତ୍ର ସଗର

ପ୍ରଭା ଭାନୁବତୀ ଦୁଇ ରାଣୀ ସେ ରାଜାର

।

ଅଗ୍ନି ପୂଜା କରିବାରୁ ରାଣୀ ଭାନୁମତୀ

ଅସମଞ୍ଜି ନାମେ ପୁତ୍ର ହେଲା ଉତପତ୍ତି

।

ଷାଠିଏ ସହସ୍ର ହେଲେ ପ୍ରଭାର କୁମର

ଅସମଞ୍ଜି ପୁତ୍ର ଜାଣ ଅଂଶୁମାନ ବୀର

।

ତା ପୁତ୍ର ଦୀଲ୍ଲିପ ତାର ପୁତ୍ର ଭଗୀରଥ

ତାହାଯୋଗୁଁ ଗଙ୍ଗାଧର ହେଲେ ବିଶ୍ୱନାଥ

।

ଭଗୀରଥ ନୃପତିର ପୁତ୍ର ନାମ ଶ୍ରୁତ

ନାଭାଗ ନାମରେ ହେଲା ଶ୍ରୁତର ଯେ ସୁତ

।

ସିନ୍ଧୁଦ୍ୱୀପ ଅଟଇ ଯେ ନାଭାଗ କୁମର

ସିନ୍ଧୁଦ୍ୱୀପର କୁମର ଅୟୁତାୟୁ ବୀର

।

ଅୟୁତାୟୁର ନନ୍ଦନ ରାଜା ଋତୁପର୍ଣ୍ଣ

ତା ପୁତ୍ର ସୁଦାମ ଅତିଧାର୍ମିକ ସେ ପୁଣ

।

କଳ୍ମଷପାଦ ନୃପତି ସୁଦାମର ପୁତ୍ର

ତା ପୁତ୍ର ଅଂଶକୁ ହେଲା ମହାବଳବନ୍ତ

।

ତାହାର ଭାରିଯା ନାମ ଉତ୍କଳ ଅଟଇ

ତା ଗର୍ଭୁ ନକୁଳା ନାମେ ପୁତ୍ର ଉପୁଜଇ

।

ପରଶୁରାମର ଡରେ ସେହି ନରସାଇଁ

ନାରୀକବଚ ଧଇଲା ଅରଣ୍ୟକୁ ଯାଇଁ

।

ତାହାର ପୁତ୍ରରନାମ ଅଟେ ଶତରଥ

ଇଳିବିଳି ନାମେ ଶତରଥର ସେ ସୁତ

।

କାର ପୁତ୍ର ବୃହଦ୍ଧର୍ମା ନାମେ ମହାବୀର

ବିଶ୍ୱାସହ ଅଟଇ ଯେ ତାହାର କୁମର

।

ବିଶ୍ୱାସହର ନନ୍ଦନ ଖଟ୍ୱାଙ୍ଗ ଅଟଇ

ଖଟ୍ୱାଙ୍ଗ ନନ୍ଦନ ଦୀର୍ଘ ବାହୁ ଯେ ବୋଲାଇ

।

ଦୀର୍ଘବାହୁ ପୁତ୍ର ରଘୁ ରଘୁ ପୁତ୍ର ଅଜ

ଅଜ ପୁତ୍ର ଦଶରଥ ନାମେ ମହାରାଜ

।

ରାମରୂପୀ ବିଷ୍ଣୁ ଦଶରଥ ନନ୍ଦନ

ଶ୍ରୀରାମର ପୁତ୍ର ଲବ କୁଶ ବିଚକ୍ଷଣ

।

କୁଶର ପୁତ୍ର ଅତିଥି ତା ପୁତ୍ର ନିଷଧ

ନିଷଧର ପୁତ୍ର ନଳ ଅଟେ ମହାଯୋଧ

।

ନଳର ନନ୍ଦନ ନଭା ନାମେ ନରପତି

ପୁଣ୍ତରୀକାକ୍ଷ ନାମରେ ତାହାର ସନ୍ତତି

।

ଚନ୍ଦ୍ରାବଲୋକ ଅଟଇ ତାହାର କୁମର

ତାର ପୁତ୍ର ତାରାପୀଡ଼ା ନାମେ ନୃପବର

।

ତାହାର ନନ୍ଦନ ନାମ ଅଟେ ଚନ୍ଦ୍ରଗିରି

ତାର ପୁତ୍ର ଭାନୁଚିତ୍ତ ନାମେ ଦଣ୍ତଧାରୀ

।

ଶ୍ରୁତାୟୁ ନାମେ ହୋଇଲା ତାହାର କୁମର

କହିଳୁ ଇକ୍ଷ୍ୱାକୁବଂଶୀ ଯେତେ ନୃପବର

।

ଦୀନ ଗୋପୀନାଥ ବୋଲେ ବୋଲହରିହରି

ହରିନାମ ଧରି ଯିବ ଭବକୂପୁଁ ତରି

।

ହରି ନାମ ଯେ ଭଜଇ ସଂସାରୁ ସେ ତରେ

ଅକ୍ଳେଶରେ ବସଇ ସେ ଯାଇଁ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ

।

କୂର୍ମ ବୋଇଲେ ହେ ଶୁଣ ସୁରମୁନିଗଣ

ମନୁର ହେଲା ନନ୍ଦିନୀ ଇଳା ନାମେ ଜାଣ

।

ଇଳାପୁତ୍ର ପୁରରବା ହୋଇଲା ନୃପତି

ପୃଥ୍ୱୀରେ ନଥିଲା ତାର କାହାକୁ ଯେ ଭୀତ

।

ସ୍ୱର୍ଗର ଯେ ଅପସରା ଉର୍ବଶୀ ଅଟଇ

ତାହାର ସଙ୍ଗେ ପୀରତି କଲା ନରସାଇଁ

।

ତାର ଗର୍ଭୁ ଉପୁଜିଲେ ଛଅଗୋଟି ସୁତ

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ଆୟୁ ଅଟେ ଅତି ବଳବନ୍ତ

।

ରାହୁ ଦୁହିତା ଭାରିଯା ହୋଇଲା ତାହାର

ତା ଗର୍ଭୁରୁ ଉପୁଜିଲେ ପାଞ୍ଚଟି କୁମର

।

ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ପୁତ୍ର ନାମ ଜାଣ ଅଟଇ ନହୁଷ

ତାହାର ପୁତ୍ର ଯଯାତି ହେଲା ନରଈଶ

।

ଶୁକ୍ରାଚାର୍ଯ୍ୟ କନ୍ୟା ନାମ ଅଟେ ଦେବଯାନୀ

ବୃଷପର୍ବା ଅସୁରର ଏକଇ ନନ୍ଦିନୀ

।

ତାହାର ନାମ ଶର୍ମିଷ୍ଠା ସେ ଅତି ସୁନ୍ଦରୀ

ଯଯାତି ରାଜାର ହେଲେ ଏହି ଦୁଇ ନାରୀ

।

ଏହାଙ୍କ ଗର୍ଭୁ ସମ୍ଭୂତ ଚାରୋଟି କୁମର

ଚାରିଭାଗ କରି ବାଣ୍ଟି ଦେଲେ ନୃପବର

।

ତୁର୍ବସୁକୁ ପୂର୍ବଦିଗ ଯଦୁକୁ ଦକ୍ଷିଣ

ଦ୍ରୁହ୍ୟ ପୁତ୍ରକୁ ପଶ୍ଚିମ ଦିଗଦେଲେ ଜାଣ

।

ଅନୁକୁ ଉତ୍ତର ଦିଗ ଦେଲେ ନୃପମଣି

ଚାରି ଭାଇ ଚାରିଦିନ ପାଳୁଥାନ୍ତି ପୁଣି

।

ସହସ୍ରାଜିତ ନାମରେ ଯଦୁର କୁମର

ତାର ପୁତ୍ର ଶତ୍ରୁଜିତ ନାମେ ନୃପବର

।

ଶତ୍ରୁଜିତର ନନ୍ଦନ ହଇହୟ ରାଜା

ଧର୍ମ ଅନୁସାରେ ସେହି ପାଳେ ଜନପ୍ରଜା

।

ତାର ପୁତ୍ର ବେଣୁ ହୟେ ଦେଇ ରାଜ୍ୟଭାର

ଯୋଗମାର୍ଗେ ତେଜିଲା ସେ ଆପଣା ଶରୀର

।

ହଇହୟ ପୁତ୍ର ନାମ ଅଟଇ ଯେ ଧର୍ମ

ଧର୍ମପୁତ୍ରର ହୋଇଲା ଧର୍ମନେତ୍ର ନାମ

।

ଧର୍ମନେତ୍ର ପୁତ୍ର ନାମ ଅଟଇ ଯେ କୀର୍ତ୍ତି

କୀର୍ତ୍ତିର ପୁତ୍ର ସଞ୍ଜିତ ନାମେ ମହୀପତି

।

ସଞ୍ଜିତର ପୁତ୍ର ନାମ ଅଟେ ମହାଷ୍ମାନ

ଭଦ୍ରଶ୍ରେଣ୍ୟ ବୋଲି ଜାଣ ତାହାର ନନ୍ଦନ

।

ତା ପୁତ୍ର ଦୁର୍ମଦ ତାର ପୁତ୍ର ଯେ ଅନ୍ଧକ

ତାର ପୁତ୍ର କୃତବୀର୍ଯ୍ୟ ପୃଥିବୀ ନାୟକ

।

କୃତବୀର୍ଯ୍ୟ ପୁତ୍ର ଜାଣ କାର୍ତ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟାର୍ଜ୍ଜୁନ

ଅଠରଗୋଟା ଦ୍ୱୀପର ଅଟଇ ରାଜନ

।

ତାର ସମ ବଳବନ୍ତ ନାହିଁ ତିନିପୁରେ

ପରଶୁରାମ ମାଇଲେ ତାହାକୁ ସମରେ

।

କାର୍ତ୍ତାବୀର୍ଯ୍ୟ ନୃପତିର ପାଞ୍ଚଗୋଟି ସୁତ

ପିତାତୁଲ୍ୟ ଅଟନ୍ତି ସେ ମହାବଳବନ୍ତ

।

ରୂପରେ ଗୁଣରେ ତାଙ୍କୁ ନାହିଁ କେହି ସରି

ଅସ୍ତ୍ରଶସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟାରେ ସେ ଅଟେ ପିତାପରି

।

ମହାରଥୀ ମହାବୀର ବୋଲନ୍ତି ଜଗତେ

ଧାର୍ମିକ ବୋଲି ତାହାଙ୍କୁ କହନ୍ତି ସମସ୍ତେ

।

ତାହାଙ୍କର ନାମ ଏବେ ଶୁଣ ସୁରଦ୍ୱିଜ

ଶୁରସେନ ଶୁରକୃଷ୍ଣ ଧୃଷ୍ଣ ଜୟଧ୍ୱଜ

।

ମାହୀଷ୍ମତୀ ପୁରେ ହେଲା ବଡ଼ଭାଇ ରାଜା

ଚାରିଭାଇ କରୁଥାନ୍ତି ତାର ପାଦପୂଜା

।

ପୃଥିବୀ ରାଜାଙ୍କୁ ଆଣି ଖଟାଇଲେ ପାଦେ

ରାଜ୍ୟେ ରାଜ୍ୟେ ହେଲା ତାଙ୍କ ଯଶ କୀର୍ତ୍ତିଉଦେ

।

ଶୂର ସୁରସେନ କୃଷ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ଭାଇ ଚାରି

ଶଙ୍କର ତୋଷିଲେ ହୋଇ ଫଳ ମୂଳାହାରୀ

।

ମହାଦେବ ବରେ ହେଲେ ମହାବଳବନ୍ତ

ତାହାଙ୍କ ଶରୀର ବଜ୍ର କଲେ ଉମାକାନ୍ତ

।

ସାନଭାଇ ଜୟଧ୍ୱଜ ନ ସେବିଲା ହର

ନିରନ୍ତନ ଭଜଇ ସେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପୟର

।

ଦିନେ ଚାରିଭାଇ ବସି ବୋଇଲେରେ ଭାଇ

ଧର୍ମ ଛାଡ଼ି ଅଧର୍ମରେ ଯାଉଛ କିମ୍ପାଇ

।

ଆମ୍ଭ ପିତା ବଳବନ୍ତ ମହାଦେବ ବରେ

ଯଶ କୀରତି ଥୋଇ ସେ ଗଲେ ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ

।

ସମ୍ମୁଖ ସଂଗ୍ରାମେ ଦେଲେ ଆପଣା ଜୀବନ

ନ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ନ କଲେ ସେ ଶିବ ଦରଶନ

।

ତୁହି ସେ ଶିବଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଭଜୁଅଛୁ ହରି

ଏ ଅଧର୍ମ ମାର୍ଗେ ମନ ଦେଉଛୁ କିପରି

।

ଭାଇମାନଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଜୟଧ୍ୱଜ

ବୋଇଲା ମୋହର ପ୍ରଭୁ ଶ୍ରୀ ଗରୁଡ଼ ଧ୍ୱଜ

।

ଜଗତଜନ ପାଳନ କରନ୍ତି ସେ ହରି

ପୃଥିବୀ ରାଜା ତାହାର ଅଂଶେ ଅବତରି

।

ଏଣୁ ନୃପତି ଏ ନିତ୍ୟ ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁପୂଜିବେ

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଛାଡ଼ି ଅପର ଦେବ ନ ଭଜିବେ

।

ଏ ଜଗତ ସୃଷ୍ଟିସ୍ଥିତି ପ୍ରଳୟ ନିମନ୍ତେ

ତିନିରୂପେ ବିରାଜନ୍ତି ଶ୍ରୀ ଜଗତନାଥେ

।

ରଜୋଗୁଣ ଧରି ହେଲେ ବ୍ରହ୍ମାରୂପେ ଜାତ

ତମୋଗୁଣ ବହି ପୁଣି ହେଲେ ଉମାକାନ୍ତ

।

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁରୂପ ଧଇଲେ ସତ୍ୱଗୁଣ ବହି

ନିରତେ ପାଳୁଅଛନ୍ତି ଚରାଚର ମହୀ

।

ବ୍ରହ୍ମା ସୃଷ୍ଟି କରେ ଶିବ କରନ୍ତି ସଂହାର

ତାହାର ଏ କଥା ଶୁଣି ଚାରି ସହୋଦର

।

ବୋଇଲେ ମୋକ୍ଷ ବାଞ୍ଚ୍ଥନ୍ତି ଯେବଣ ପୁରୁଷେ

ରୁଦ୍ର ସେବା କରି ମୋହହେବ ଅବଶେଷେ

।

ଯେଣୁ ଏ ଜଗତ ଯାକ ଅଟେ ଶିବମୟ

କଳପ ଅନ୍ତେ କରଇ ପୁଣି ସବୁ କ୍ଷୟ

।

ତାର ତମୋମୟୀ ମାୟା ଅଟେ ଅଗୋଚର

ନିରତେ କରିବ ଏଣୁ ହରସେବା ନର

।

ଏହା ଶୁଣି ଜୟଧ୍ୱଜ କିଛିକ୍ଷଣ ଭାଳି

ବୋଇଲେ ଜଗତପତି ପ୍ରଭୁ ବନମାଳୀ

।

ମତରେ ମୁକତି ଅଛି କହନ୍ତି ସମସ୍ତେ

ବେଦଶାସ୍ତ୍ର ଭାଗବତ ପୁରାଣେ ଭାରତେ

।

ରାମ ଗୋବିନ୍ଦ ମୁରାରୀ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଶ୍ରୀହରି

ଭାବ ସମୁଦ୍ରରୁ ସିନା ପାରନ୍ତି ଉଦ୍ଧାରି

।

ଏହାଶୁଣି ବୋଇଲେ ସେ ଚାରି ସହୋଦର

ଯେହୁ ସାତ୍ୱିକ ଭାବରେ ପୂଜିବ ଶଙ୍କର

।

ଦେବଦେବ ମହାଦେବ ଦେବ ତାକୁ ମୋକ୍ଷ

ହସି ହସି ଜୟଧ୍ୱଜ ଦେଲା ଉପଲକ୍ଷ

।

ଦେବତା ହରିଙ୍କ ଭଳି ହୋଇଲେ ଅମର

ଦାନବେ ଶିବଙ୍କୁ ଭଜି ଯାନ୍ତି ଯମଘର

।

ହରି ଭକତ ଯେତେକ ଲଭନ୍ତି ମୁକତି

ଯେତେକ ଶିବ ଭକତ ଜନମନ୍ତି କ୍ଷିତି

।

ଋଷି ମୁନିମାନେ ଯାହା କହିଛନ୍ତି ଶୁଣ

ଆପଣାର ଧର୍ମ ଏକା ମୁକତି କାରଣ

।

ପର ଧର୍ମ କଲେ ହୁଏ ଏ ଜୀବ ଅମୋକ୍ଷ

ଏଣୁ ରାଜାଏ ଭଜିବେ ଶ୍ୱେତପଦ୍ମ ଅକ୍ଷ

।

ଏହା ଜାଣି ଶୁଣି ମୁହିଁ ଭଜଇ ମୁରାରି

ତୁମ୍ଭେ କହୁଛ ଅଧର୍ମ କଲି ମୁଁ କିପରି

।

ମହା ବୁଦ୍ଧିମନ୍ତ କୃଷ୍ଣ ବୋଇଲେକ ହସି

ଆମ୍ଭର ପିତା ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ହଇହୟ ବଂଶୀ

।

ଯେଉଁ ଧର୍ମ ବାଟ ଯାଇ ଅଛନ୍ତି ଦେଖାଇ

ଆମ୍ଭର ସ୍ୱଧର୍ମ ସେହି ସିନା ଆରେ ଭାଇ

।

ଅପଥେ ଯାଉଛୁ ତୁହି ସେ ପଥକୁ ଛାଡ଼ି

କଥା ନ ମାନି ଅମଡ଼ା ଯାଉଅଛୁ ମାଡ଼ି

।

ଆମ୍ଭ ପିତା କାର୍ତ୍ତବୀର୍ଯ୍ୟ ସେହି ତ୍ରିପୁରାରୀ

ଅଷ୍ଟାଦଶ ଦ୍ୱୀପରେ ଯେ ହେଲା ଅଧିକାରୀ

।

ରାବଣ ପରା ବୀରକୁ ପକାଇଲା ବାଜୀ

କର୍ମ ଅବଳକୁ ହେଲା ବିପ୍ରରେ ବିବାଦୀ

।

ଏକୋଇଶ ବାର ସେହି ବିପ୍ର ଗଲା ହରି

ମହା ପ୍ରତାପୀ ହୋଇଲା ରୁଦ୍ର ସେବା କରି

।

କୃପାକରି ପାଶୁପତ ଅସ୍ତ୍ର ଦେଲେ ହର

ତହିଁରେ କାଟିଲା ଆମ୍ଭ ପିତାଙ୍କର ଶିର

।

ବୋଇଲା ହୋ ଜୟଧ୍ୱଜ ହର ବର ପାଇ

ମାରି ନ ପାରିଲା କେଭେ ସେ ବିପ୍ର ଗୋସାଇ

।

ବିଷ୍ଣୁ କଳା ପାଇବାରୁ ହେଲା ବଳବନ୍ତ

ବଇଷ୍ଣବ ଧନୁ ତାକୁ ଦେଲେ ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ

।

ତେଣୁ ସେ ଆମ୍ଭ ପିତାକୁ ଜିଣିଲା ସମରେ

ବିଷ୍ଣୁ ହସ୍ତେ ମରି ଗଲା ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁରେ

।

ଏମନ୍ତ ଯେ ପାଞ୍ଚ ଭାଇ ବସିକଲେ କଳି

ବୋଲଇ ସେ ଶୂରସେନ କିଛିକ୍ଷଣ ଭାଳି

।

ଋଷି ମୁନିଙ୍କି ଅଣାଇଁ ସଭାଏ ଥାପିବା

ଯେ ଯାହା କହିବେ ଆମ୍ଭେ ତାହାହିଁ କରିବା

।

ସମସ୍ତଙ୍କ ମନକୁ ଯେ ଅଇଲା ସେ କଥା

ଆସ୍ଥାନ ସ୍ଥାପିଲେ ତହିଁ ପଞ୍ଚ ମହାରଥା

।

ଦୂତ ବରଗି ଡକାଇ ଆଣିଲେକ ବରି

ଅଇଲେକ ଗୋଟି ଗୋଟି ହୋଇ ତପଚାରୀ

।

ବଶିଷ୍ଠ ଯେ ମାରକଣ୍ତ ଋଷି ପରାଶର

ଅସିତ ଦେବଳ ଦକ୍ଷ କ୍ରତୁ ପରାଶର

।

କଶ୍ୟପ ଶକତି ମୁନି ଅଗସ୍ତି ଗୌତମ

ସତ୍ୟବତୀ ସୁତ ବ୍ୟାସ ଋଷିଙ୍କ ଉତ୍ତମ

।

ସମସ୍ତେ ଶିଷ୍ୟ ସହିତେ ମିଳିଲେ ସଭାରେ

ପାଞ୍ଚଭାଇ ଅର୍ଘ୍ୟ ନେଇ ଦେଲେ ତାଙ୍କ ଶିରେ

।

ଧୂପ ଦୀପ ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପେ ପୂଜିଲେ ପୟର

ବୋଇଲେ ସଭାରେ ଶୂରସେନ ଯୋଡ଼ିକର

।

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣ ଯେ ନବ ବ୍ୟାକରଣ

ରାମାୟଣ ଭାରତହିଁ କରିଛ ଆପଣ

।

ଚାରିବେଦ ଜାଣ ଶାଖା ସହିତରେ ପୁଣି

ଜଣେ ଜଣେ ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ବ୍ରହ୍ମା ତୁଲ୍ୟ ମୁନି

।

ଆମ୍ଭ ପାଞ୍ଚ ଭାଇଙ୍କର ଭାଙ୍ଗିଦିଅ କଳି

ଆମ୍ଭେ ଚାରିଭାଇ କହୁ ପୂଜିବା ତ୍ରିଶୂଳୀ

।

ଏକା ଜୟଧ୍ୱଜ କହେ ହରି ସେବା ମୂଳ

ଆନ ଦେବତା ପୂଜିଲେ ନାହିଁ କିଛି ଫଳ

।

ସକଳ ମୁନି କହିଲେ ସଭାରେ ବିଚାରି

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ କଥା ଅନ୍ୟଥା କେହୁ କରିପାରି

।

ରାଜାମାନଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ବିଷ୍ଣୁ ପୁରନ୍ଦର

ବ୍ରହ୍ମା ରୁଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଅଗ୍ନି ଇଷ୍ଟ ଦ୍ୱିଜବର

।

ଦେବତାମାନଙ୍କ ଇଷ୍ଟ ନାରାୟଣ ଦେବ

ଦାନବ ମାନଙ୍କ ଇଷ୍ଟ ଦେବ ମହାଦେବ

।

ଯକ୍ଷ ଗନ୍ଧର୍ବଙ୍କ ଇଷ୍ଟ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଅଟଇ

ବ୍ରହ୍ମା ଯାହା କହିଛନ୍ତି ଶୁଣ ମନଦେଇ

।

ଏ ସଭାରେ ବସିଛନ୍ତି ଋଷି ମୁନିଯେତେ

ସେମାନେ ବିଚାରି ଯାହା କହିଛନ୍ତି ମୋତେ

।

କହୁଛନ୍ତି ଶୁଣ ତାହା କହିଲେ ବଶିଷ୍ଠ

ବିଦ୍ୟାଧର ଗଣଙ୍କର ସରସ୍ୱତୀ ଇଷ୍ଟ

।

ସିଦ୍ଧଗଣଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ଶ୍ରୀହରି

ରାକ୍ଷସଙ୍କ ଇଷ୍ଟ ରୁଦ୍ର ଜାଣ ଦଣ୍ତଧାରୀ

।

କିନ୍ନର ମାନଙ୍କ ଇଷ୍ଟ ଦେବତା ପାର୍ବତୀ

ଋଷିଙ୍କର ଇଷ୍ଟଦେବ ବ୍ରହ୍ମା ପଶୁପତି

।

ଉମାଦେବୀ ଅଟନ୍ତି ଯେ ସ୍ତିରୀଙ୍କର ଇଷ୍ଟ

ଶୁଣନ୍ତି ନୃପତିମାନେ କହନ୍ତି ବଶିଷ୍ଠ

।

ଗୃହୀମାନଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ସୂର୍ଯ୍ୟ ହରିହର

ବ୍ରହ୍ମାହିଁ ଇଷ୍ଟଦେବତା ବ୍ରହ୍ମଚାରୀଙ୍କର

।

ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବତା କେବଳ ଇଷ୍ଟ ସନ୍ନ୍ୟାସୀର

ଯତିମାନଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ଦେବ ମହେଶ୍ୱର

।

ଭୂତମାନଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ରୁଦ୍ର ଏକା ଜାଣ

କୁଷ୍ମାଣ୍ତଗଣର ଇଷ୍ଟ ବିନାୟକଗଣ

।

ସବୁ ଲୋକମାନଙ୍କର ଇଷ୍ଟ ଗଣପତି

ମନର ମୁଳେ ଜଗତ ଜାଣ ନରପତି

।

ଯାହାର ମନ ଯହିଁକି ଗଲା ସେ ତା ଇଷ୍ଟ

ସବୁ ଦେବତାଙ୍କ ମଧ୍ୟେ ନାରାୟଣ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

।

ରାଜାମାନେ ମୁନିଙ୍କର ମୁଖୁଁ ଏହା ଶୁଣି

ଗଉରବ କରି ତାଙ୍କୁ ଦେଲେକ ମେଲାଣି

।

ଆନନ୍ଦରେ ଗଲେ ସର୍ବେ ଗଉରବ ପାଇ

ଯେ ଯାହା ପୁରକୁ ଉଠିଗଲେ ନରସାଇଁ

।

ଶୂର ଶୂରସେନା କୃଷ୍ଣ ଧୃଷ୍ଣ ଏହି ଚାରି

କଇଳାସ ପର୍ବତରେ ହର ସେବା କରି

।

ମହାବଳବନ୍ତ ହେଲେ ମହେଶ୍ୱର ବରେ

ଚାରିଦିଗ ସାଧ୍ୟ କଲେ ସେହି ଚାରିବୀରେ

।

ଚାରିଦିଗେ ଚାରିଭାଇ ହୋଇଲେ ନୃପତି

ମହା ପ୍ରତାପୀ ହୋଇଣ ପାଳିଲେ ସେ କ୍ଷିତି

।

ଜୟଧ୍ୱଜ ଅଟଇ ଯେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ଭକତ

ନିରତେ ଶ୍ରୀହରି ପାଦପଦ୍ମେ ଥାଇ ଚିତ୍ତ

।

ନାରାୟଣ ପ୍ରତିମାକୁ ରଖିଥାଇ ଘରେ

ଗନ୍ଧ ପୁଷ୍ପଧୂପ ଦୀପ ଦେଇ ପୂଜାକରେ